Aan de grenzen van Europa ligt een land dat mij langzamerhand een beetje bang maakt. Het Turkije van Erdogan. In naam een democratie maar in werkelijkheid wordt elk tegengeluid in geweld gesmoord. Toch heeft het land maar in beperkte mate een repressief systeem, dat is eng. Het staat bijvoorbeeld in geen verhouding tot landen als het Irak van Saddam Hoessein of het Chili van Pinochet. Deze twee mannen baseerden hun macht op een kleine, maar machtige bevolkingsgroep en hielden de rest van het volk met een ijzeren vuist onder de duim. Bij Erdogan is dat helemaal niet het geval; hij heeft de grote meerderheid als machtsbasis en onderdrukt een minderheid, en dat is wel beschouwd veel enger.

Gisteren verkiezingen in Turkije waarmee Erdogans partij weer de meerderheid in het Turkse parlement kreeg. Verkiezingen die gehouden waren omdat Erdogan het met de uitslag van de verkiezingen, enkele maanden daarvoor, niet eens was…

Griekenland wordt verweten dat ze een veel te groot leger op de been houden. Dat is een van de oorzaken van de Griekse financiële crisis. Maar dat grote leger houden ze op de been om zich tegen de erfvijand Turkije te beschermen. Griekenland weigert te vertrouwen op het streven naar vrede en geluk binnen de hele NAVO waarvan zowel Griekenland als Turkije deel uitmaken. Grienland blijft Turkije zien als een militair gevaar waartegen ze zich moeten beschermen. De kwestie Cyprus in de recente geschiedenis, maar ook de honderden oorlogen in het verleden, die Griekenland en Turkije hebben gevoerd, houden de Grieken wantrouwig. Een klein beetje begint bij mij het besef te groeien dat we voorzichtig moeten zijn met Turkije; ik zie dat Erdogan ver wil gaan om zijn doel te bereiken.

Toetreden tot Europa lijkt me dan ook absoluut geen goed idee. Toetreden tot Europa betekent feitelijk dat een land een deel van haar soevereiniteit opgeeft en overdraagt aan Europa. Als Erdogan iets niet wil, dan is het delen van zijn macht met anderen. Laat staan dat hij iets van de Turkse soevereiniteit zou willen overdragen aan Europa.

Ik ben erg geschrokken van de weg die Erdogans partij koos om de absolute macht terug te winnen. Ze schuwden daar geen intimidatie en geweld voor. Teruggaan naar de kiezer omdat je er als politiek niet uitkomt, is niet perse democratisch. Feitelijk zet je de kiezer dan voor schut. De politiek geeft daarmee aan dat de kiezer verkeerde keuzes heeft gemaakt die het land onbestuurbaar heeft gemaakt. Erdogan was zijn absolute meerderheid kwijtgeraakt na de vorige verkiezingen. Een coalitieregering wilde hij niet, want dat betekent dat hij concessies moet doen aan andersdenkenden. Hij wil de macht; de absolute macht. Hij wil dat de partij waarvan hij de leider is, het land regeert met hemzelf als machtige president daarboven. Om zo’n machtige president te worden heeft hij een meerderheid in het parlement nodig en dat heeft hij gekregen.

Wat mij betreft neemt de democratie toe naarmate politici meer bereid zijn om coalities te vormen. Alleenheerschappij corrumpeert altijd. In een ware democratie heeft de minderheid een stem. In Turkije vangt de minderheid bommen.