Gisteren was ik naar een bijeenkomst van mijn ex-partij. Nou ja, 50% van mijn partij want tegenwoordig zit natuurlijk ook GroenLinks erbij. In ons mooie museum kwam Frans Timmermans een tipje van de sluier oplichten over de nieuwe plannen die in de maak zijn om de huidige wooncrisis te beteugelen. Om het even in het kort samen te vatten: Hij wil wonen weer betaalbaar maken voor de ‘sociale meerderheid’. Hij wil van de woningcorporaties dat ze weer meer veranderen naar de organisaties die ze ooit waren; samenwerkingsverbanden die als taak hebben om op basis van solidariteit goede, betaalbare woningen te bouwen voor mensen die niet in staat zijn om een woning te kopen. En de corporaties krijgen de taak om te bouwen…heel veel te bouwen! Daarbij is het van belang dat de overheid de grond in bezit neemt zodat dat niet verder een bron van speculatie wordt die de prijs opdrijft. Verder wil hij de huurgrens optrekken naar zo’n 80.000 euro per jaar. Dat betekent dat niet alleen de allerarmsten in aanmerking kunnen komen voor een sociale huurwoning maar ook de leerkrachten, de politieagenten, de verpleegkundigen en ga zo maar door en dat je daardoor gemêleerde buurten krijgt waar iedereen een plek vindt. In Wenen schijnt dit zo al eeuwen succesvol te gedijen. Natuurlijk moeten hierdoor scherpe keuzes worden gemaakt, zo betoogde Timmermans, maar dat moet altijd; zonder keuzes please je wel je achterban maar ga je het nooit kunnen realiseren en doe je dus beloftes die je niet kunt waarmaken en dat werkt verder wantrouwen en cynisme in de hand.  Om die reden heeft Timmermans ook zijn oor goed te luisteren gelegd bij andere partijen en hij denkt dat de plannen van PvdA/GroenLinks ook goed zullen vallen bij andere partijen zodat er meerderheden voor gevonden kunnen worden. Maar hoe zit het dan met stikstof wil iemand weten; dat houdt op dit moment alle bouw tegen? Ook daar moeten scherpe keuzes gemaakt worden die groepen veel pijn gaan doen maar wel duidelijkheid geven. Dat is wat Nederland nodig heeft volgens de aanvoerder van de partij waarvan ik zo verschrikkelijk lang lid was. Moet ik mijn partij een nieuwe kans geven?

Waarom ging ik dan weg? Om de rol die de PvdA speelde in het tweede kabinet Rutte. Waar toenmalig staatssecretaris Bussenmaker beweerde dat de bakker de studie van het zoontje van de advocaat niet hoefde te betalen en daarom de basisbeurs afschafte. Het gevolg: De dochter van de bakker kwam te zitten met een hopeloze studieschuld of ging überhaupt niet studeren. Waar minister Vogelaar de woningcorporaties liet betalen om wijken leefbaar te maken maar wat uiteindelijk tot gevolg had dat de corporaties de enige verhuurders zijn die belasting betalen; belasting op sociale woningbouw dus terwijl huisjesmelkers slapend rijk worden. Dat minister Asscher van sociale zaken op geen enkele manier door had hoe het desastreuze anti-fraude beleid van de VVD zou leiden tot het toeslagenschandaal. En ga zo maar door. Rutte twee was een rampzalig kabinet dat fout op fout stapelde en het vertrouwen van velen in de PvdA verspeelde…ook dat van mij. Maar nu die hele kliek oude politici weg is… kwamen ze met het anti-Israël standpunt. Ik ben compleet en heel erg ongelukkig met het beleid van Israël op dit moment en ik vind dat verschillende Israëlische ministers in de gevangenis thuishoren en hun vervolging zou best internationaal kunnen worden aangestuurd, maar een algehele wapenboycot zou Israël vogelvrij maken; dat gaat veel te ver, daarvoor is Israël te zeer omringd door vijanden.

Voorlopig maar even niet weer lid worden, denk ik, ook al geloof ik in de aanpak van Frans Timmermans. Op mijn stem kan hij in ieder geval rekenen.