Vandaag komt Josien weer thuiis. Na bijna twee weken ziekenhuis. Vanaf nu bepalen haar bezoekuren mijn levensritme niet meer. Het is voorbij. Twee weken geleden warenb we naar een heerlijk concert geweest. Mahlers voorgevoel was de titel. Ze speelden Der Kindertotenlieder. Onweerstaanbare muziek van Gustave Mahler. De getoonzette gedichten zijn van Rückert. Een Duitse dichter waarvan Mahler al vaker werk op muziek gezet had. Deze specifieke gedichten beschrijven de dood van Ruckerts kind. Hij probeert daarmee het drama dat zijn leven trof, te verwerken. Toen Mahler de gedichten op muziek zette, was hij getrouwd met Alma en had hij twee dochters. Toen Alma ontdekte dat Mahler deze gedichten van Rückert gebruikte voor zijn compositie, schijnt Alma radeloos te zijn geweest. Haar man tartte het noodlot. Wat later overleed één van Mahlers dochters.

Wij hebben niets geleerd van Gustave en Alma Mahler! Toen ik het concert een jaar geleden in de catalogus zag staan heb ik meteen kaartjes besteld. Het is zo mooi. Die liederen snijden in je ziel. Ze leggen je angsten bloot, maar dekken ze ook meteen weer toe. Met zoveel troost en zoveel compassie. Zelfs als de zangeres het eerste lied verknalt doordat ze haar zenuwen nog niet bij elkaar heeft, dan is de rest nog eindeloos de moeite waard om voor naar het concertgebouw te reizen. Wat wij dan ook deden. Ik heb nog even gedacht: ’Tarten wij het noodlot niet?’ Maar wij zijn niet bijgelovig. Ik ben überhaupt niet gelovig. Had ik dat wél moeten zijn? Achteraf?

Mijn terugtocht van het concertgebouw naar huis duurde zo’n slordige vier uur. Josien deed er dus een kleine twee weken over. Gisteren werd ze geopereerd. Ze was euforisch na de operatie. Zo fijn om te zien. Ik maakte me wel een beetje zorgen. Haar arm voelde nog als een vreemd rubberen ding. En…als de verdoving uitgewerkt is…dan is hij uitgewerkt, zullen we maar zeggen. Tweede waar ik me een heel klein beetje zorgen over maakte was de combinatie euforie en bijkomen van een operatie. Dat heeft tot een psychose geleid bij iemand dicht in de buurt. Laat ik het niet te zwaar opnemen. Met pretoogjes stelde ze me voor om het verhaal over wat men met haar elleboog had uitgespookt, maar niet te vertellen. Ze had gehoord wat de artsen allemaal tegen elkaar zeiden. Ik kan me er wel wat bij voorstellen. Ik heb wel een idee over wat die artsen gedaan hebben. Laat maar zitten, dus die details.

Ook vertelde ze dat er zachte muziek draaide toen ze aankwam in de operatiezaal. Van-alles-en-van- iedereen-muziek. Daar krijg je de handen van mijn Josien niet mee op elkaar. Ze hadden haar gevraagd of ze de muziek niet storend vond. Daarop had ze geantwoord dat mooie muziek niet storend is, maar dat dit geen mooie muziek was. Ze hebben toen voor haar het requiem van Faure opgezet. Toen ik laatst een petieterig klein operatietje moest ondergaan, vroegen ze hetzelfde aan mij. Toen stond radio538 op. Ik heb toen maar geantwoord dat als zij er beter mee sneed, dat ik het dan allang best vond. Mijn mijn Josien durfde het aan om een andere muziek te vragen. Wat een mazzel dat de Kindertotenlieder van Mahler niet voorhanden waren… Het noodlot moet je niet tarten, dat heb ik wel geleerd.