Ik zit met Laura H. in mijn maag. Ambivalente gevoelens. Ze schuurt. Als ik naar foto’s van haar kijk dan krijg ik een naar gevoel in mijn buik omdat ik iets herken in haar. Iets van mezelf. Extreme opstandigheid. Waar ik tijdens mijn puberteit vooral last van had in mijn brein, heeft zij met haar hele lijf. Ze doet dingen die ze niet menen kan, louter en alleen uit dwarsigheid. Ze neemt een partner uit protest en ze krijgt kinderen uit opstandigheid. Er zal heus wel wat te protesteren zijn in haar leven, maar zo extreem, dat kan ik me niet voorstellen. Er zit een schakelingetje fout, vermoed ik, die haar volledig laat ontsporen. Nu moet ze verschrikkelijk boeten. Ik gun het haar niet, maar omdat haar opstandigheid haar zo onbetrouwbaar maakt, zie ik wel een risico als je haar laat lopen. Je denkt misschien dat je weet wat er in dat koppetje omgaat, maar in hoeverre weet je dat zeker?
Als je Laura H. d’r naam volledig intypt op Google, dan kom je twee gezichten tegen die allebei van Laura zijn. Ze tonen haar gespleten opstandigheid. Je komt de vijftienjarige Laura tegen en de eenentwintigjarige Laura. De vijftienjarige wijkt extreem af van de eenentwintigjarige maar ze zijn dezelfde persoon. De eenentwintigjarige kennen we van het interview met de Koerden. Gewikkeld in doeken lijkt ze sprekend op één van mijn twee keurige, nooit iets verkeerds doende, absoluut zedige. moslima buurmeisjes. De keurigste meisjes die ik ooit gesproken en gezien heb. Elke verwijzing naar iets dierlijk-menselijks is bij hen ongeloofwaardig. Spijsvertering of geslachtsorganen of bloedsomloop; ik kan het me bij hen nauwelijks voorstellen. En zo zit Laura H. er ook bij; de zedigheid zelve. Ze moet haast wel slachtoffer zijn van slechte krachten. Dat ze twee kinderen heeft moet wel komen doordat ze verkracht is. Iets anders kan ik me niet voorstellen. Laat haar alsjeblieft vrij!
Maar dan zie je de foto van toen ze vijftien was. Ze was toen weggelopen. Spoorloos verdwenen. Met man en macht werd naar haar gezocht en om haar met behulp van iedereen terug te kunnen vinden, werd deze foto verspreid. Hierop zie ik een heel andere meid. Een echte puber. Een verleidster die er niet vies van is. Een dochter zoals we ze graag zien hier in Nederland. Een beetje stoer. Bewust overal op afstappend. Uitdagend. Ook slim, trouwens. Maar ook verschrikkelijk moeilijk in de omgang. Een dochter waar je je als vader doorlopend ongerust over maakt, maar waar je ook zo verschrikkelijk gek op bent. Ik zou zo bang zijn dat ze een verkeerde jongen tegenkwam…
Die opstandige vijftienjarige, zit in die in zedige doeken gewikkelde jonge vrouw en moeder van eenentwintig. Mogelijk gehersenspoeld, wie weet. Als ik rechter was en ik moest de belangen afwegen tussen haar en de maatschappij, dan twijfelde ik ook. Ik denk dan aan mezelf als puber met mijn gedweep met de Rote Armee Fraction. Maar terwijl ík nauwelijks actie ondernam, ging zij wel degelijk naar de Islamitische hel op aarde. Daarom zou ik als rechter twijfelen en haar toch opsluiten. Het spijt me Laura…