Heel lang geleden, toen onze mannen nog tieners waren wilden we dat de jongens wat meer buiten kwamen. Daarom kochten we een stacaravan in een bosrijk gebied in het midden van het land. Een kleine tuin waarin we konden zitten en onze eerste schreden konden zetten in BBQ-land. We woonden toen nog op een bovenwoning in de Lomanstraat. Op datzelfde moment was het weer eens hommeles tussen mijn moeder en mijn omaatje. Altijd een gespannen relatie geweest. Omdat mijn moeder zich prima kon redden en mijn omaatje, sinds de dood van opa, niet helemaal je dat was en ik me daar erg verantwoordelijk voor voelde, vond ik dat we tijdens de weekends, in onze stacaravan, te bereiken moesten zijn. Tot grote trots en vreugde van onze voltallige kinderschare, schaften wij ons daarom een mobiele telefoon aan. Eén voor het hele gezin. En dus hadden wij toen een vast én een mobiel nummer. Wij. Niet ik, maar wij.

We hadden die mobiele telefoon gekocht bij een provider die er nu nog steeds is. Apetrots legde ik onze mobiele telefoon in de auto. Een Nokia met druktoetsen en een antennetje. We waren in het vervolg bijna altijd te bereiken. Bijna, want we hadden nog absoluut niet de gewoonte om de mobiele telefoon mee te slepen bij het boodschappen doen of het wandelen. Dan lieten we hem lekker in de caravan liggen; waarom al dat gesjouw! Bovendien, waar gebruikte je die telefoon precies voor? Om te bellen. Verder niets.

Oké, genoeg geschiedenisles. Dat telefoonabonnement werd míjn telefoonabonnement. En sinds die aankoop ben ik altijd trouw gebleven aan de provider die ik toen gekozen had. Een loyaliteit waar mijn volwassen geworden zonen me hard om uitlachen. Hoeveel betaal je voor je Samsung? Als ik het vertel heb ik helemaal de (uit)lachers op mijn hand. Ik moet toegeven dat mijn loyaliteit niks te maken heeft met trouw. Helemaal niets. Ik heb niets met die provider. Het is pure luiheid. Er niet over willen nadenken. Maar dat kon natuurlijk niet zo voortduren. Helemaal niet toen ik tijdens de vakantie webruimte bij moest kopen voor heel duur geld. Dat was het einde. Ik zocht naar een veel goedkopere provider en die had ik met één muisklik gevonden. Vandaag gaat mijn nieuwe abonnement in.

Zo’n nieuwe provider en zo’n nieuwe telefoon maken mij behoorlijk zenuwachtig. Betaal ik zo meteen niet voor twee abonnementen? Ik heb het al drie keer opgezocht en er staat dat mijn nieuwe provider het oude abonnement beëindigd. Maar ik kan het pas geloven als ik het zie…En dan zo’n nieuwe telefoon. Een telefoon, en dus ook mijn telefoon, is al lang niet meer alleen om mee te bellen. Je telefoon is je geheugen, je geweten, je band met de wereld en je blik op de wereld. Daar doe je niet lichtvaardig over. Werkt alles nog zoals het moet? Zijn alle gegevens die ik op mijn oude telefoon had, goed overgezet naar de nieuwe? Nee natuurlijk. Nooit helemaal perfect. En hoe moet ik dan verder? Hoe werk ik mijn nieuwe telefoon dan wel goed bij? Ik word er helemaal zenuwachtig van. Een nieuwe telefoon geeft meer stress dan dat je er profijt van hebt. Gelukkig duurt het maar een weekje dat ik alles kwijt ben. Dan erken ik mijn nieuwe telefoon echt als de mijne. Dan zijn we weer vrienden en kan ik weer met een gerust hart door met het leven.