Overal waar kinderen begeleid worden door andere volwassenen dan hun ouders, komt misbruik voor. De natuur is niet perfect en creëert mensen die op kinderen vallen. Mensen wiens lust zich uitsluitend op kinderen richt. Ik denk dat elk kind weleens last heeft gehad van een volwassenen met grijpgrage vingertjes. Erg irritant maar in de meeste gevallen niet schadelijk, denk ik. In sommige gevallen gaat dat gefoezel veel verder en dan is dat, volgens de mensen die ervoor hebben doorgeleerd, wel degelijk schadelijk. Helemaal als het kind-slachtoffer geen kant uit kan. Neem bijvoorbeeld een internaat van een katholieke kerk. Een kind is afhankelijk van de goede zorgen van de misbruiker.
In de sport bestaat een totaal verschillende situatie die soms tot hetzelfde misbruik leidt. In de sport, en zeker in de topsport, heb je pupillen die hebben geleerd dat je ALLES moet geven voor je sport. Je moet niet alleen ALLES geven, maar je moet ook heel goed luisteren naar je coach. Je coach is je alles. In het besef dat de natuur mensen maakt met een seksuele voorkeur voor kinderen, kan je je voorstellen dat het beroep van coach extra aantrekkelijk voor hen is. De verhouding sportcoach en pupil is al bijna vanzelf vaak erg lichamelijk.
Een commissie onder leiding van Klaas de Vries gaat de aard van het misbruik in de sport onderzoeken en vanuit die kennis aanbevelingen doen om misbruik te voorkomen. Gisteren zat Klaas de Vries bij Nieuwsuur waar hij door Twan Huys werd geïnterviewd. Zelden heb ik een interview op de televisie zo zien misgaan. Hoewel ik vaak vol bewondering ben over de kritische vragen die Huys weet te stellen, ging dat gisteren helemaal fout. Het gesprek werd naarmate de tijd vorderde steeds chagrijniger. Dat kwam doordat Twan Huys zich niet alleen had voorgenomen wat hij zou vragen maar ook wat daarop de gewenste antwoorden waren. Twan Huys leek te bepalen welke antwoorden De Vries mocht geven. Was dat niet zo, dan trok hij een foute conclusie of hij stelde de vraag gewoon opnieuw. Op dezelfde vraag hetzelfde antwoord geven was volgens Huys uit den boze. Meestal gaat de interviewer over de vragen en de geïnterviewde over de antwoorden. Ik zat met verbazing te luisteren hoe het schip steeds verder strandde en ik moet zeggen dat mijn sympathie meer en meer naar Klaas de Vries uit ging. Door de gekke bewegingen die Twan Huys maakte ontstond er een heel apart gesprek.
Een sprekend voorbeeld was dat Twan Huys een conclusie trok uit een antwoord dat Klaas de Vries gaf. Daarop antwoordde De Vries dat hij vond dat Huys een te haastige conclusie trok. Vervolgens betrok Twan Huys het woord ‘haastig’ niet op de conclusie die hij zelf had getrokken maar op de lange tijd die sporters hadden moeten wachten. Toen Klaas de Vries hem erop wees dat het woord ‘haastig’ ging over de conclusie en niet over de sporters die zo lang hadden moeten wachten op hun antwoord, probeerde Huys dat antwoord te torpederen door er overheen te praten. Maar omdat Klaas de Vries dat niet liet gebeuren, zag je het chagrijn groeien. Waarschijnlijk het beroerdste interview dat Twan Huys ooit gehouden heeft.