Als iemand ons af en toe aan de rand van de wanhoop brengt, dan is het wel onze oudste. Heus, we zijn gek op hem, daar ligt het niet aan. Het is meer dat hij niet gek is op zichzelf dat ons zoveel zorgen baart. Hij vindt van zichzelf dat hij niets was, niets is en dat het ook nooit meer iets zal worden. Het idee dat hij dit leven nog zo’n vijftig jaar moet volhouden lijkt hem onverdraaglijk. Daar zitten wij dan weer mee, want je grootste wens is toch gelukkige kinderen? Wat wil je meer als ouders dan gelukkige kinderen? Niets toch? Twee van de drie zien de wereld als een uitdaging waar je na elke zonsopgang met plezier mee aan de slag gaat. Onze oudste ziet de zonsopkomst als een drama en komt pas zijn bed uit als de zon zich niet meer laat zien. We hebben alles geprobeerd om hem uit het dal te trekken en hem op het paard te houden, maar jongens dat is erg vermoeiend en slopend. Bovendien verlies je het ook nog meestal. Het zit in hem, en hij laat er weinigen dichtbij komen.

Het gezin dat Josien en ik hadden is een computerprogrammeursgezin geweest. Ik denk dat ik daar schuldig aan ben. Ik wilde mijn kinderen graag kunst en cultuur meegeven, maar ik droeg vooral de liefde voor computertalen over. Iemand anders moet maar eens uitzoeken hoe dat kan. We hebben onze kinderen op een school gedaan waar ze extra aandacht besteedde aan kunst en cultuur. We hebben ze altijd voorgelezen. Er werd altijd naar verschillende soorten muziek geluisterd en veel gediscussieerd over kunst en politiek, maar uiteindelijk vonden ze vooral het programmeren van computers het meest interessant. Kunst en cultuur is vrijwel geheel afgezworen door mijn mannen…mijn hart huilt er soms een beetje om…

Tegenwoordig is de taal Java helemaal hot. Niet in de laatste plaats omdat hij helemaal gratis is. Alles wat met Java te maken heeft kan je legaal gratis van het net downloaden. Vandaar dat deze programmeertaal populair geworden is bij bedrijven. Om onze kansen te vergroten op de arbeidsmarkt en omdat je de taal voor van alles en nog wat nodig hebt en omdat we het leuk vinden heb ik een Java-leerclubje opgericht onder de leden van mijn stamgezin. Mijn oudste en mijn middelste zoon komen op woensdagavond bij ons eten.  We hebben een stuk van een hoofdstuk uit het Java-certificeerboek voorbereid en dat bespreken we na het eten met elkaar. Voor niet-programmeurs moet dit werkelijk doodsaai klinken, maar zij hebben de schoonheid van het perfecte algoritme nog niet ontdekt! Dat clubje is nu goed op gang gekomen. De eerste keren speelde mijn oudste dood paard. En mijn middelste en ik maar trekken. Geen beweging in te krijgen. Er was, in het brein van mijn oudste, een vaag plan om mee te doen, maar dat wilde niet lukken als puntje bij paaltje kwam. Maar vorige week haalde mijn oudste zijn ankers op en lijkt het alsof iets bij hem in beweging is gekomen. Hij was er en…hij deed enthousiast mee.

Mijn oudste is eigenlijk het verste met Java en mijn middelste is absoluut het verst met computers. Ik ontdekte gisteren dat mijn oudste zijn jongere broer had uitgenodigd om een spel dat hij aan het bouwen was in Java (maar dat volgens hemzelf compleet mislukt was) toch weer op de rails te krijgen. Dat is nog eens een goed teken!

Ondertussen moet ik blokken. Java leren is helemaal geen makkie. Maar het zal me lukken! Aanstaande woensdag komen ze weer bij ons eten. Ik ben nog niet veel verder dan de vorige keer dat we bij elkaar kwamen…dus: Huiswerk maken!