Ik kreeg een uitnodiging in de brievenbus van de Nederlandse reisopera. Ik kon kaartjes kopen voor de meezing Messiah.’Meezing’…ik begreep het woord niet. Ik legde in eerste instantie klemtonen fout en bovendien dacht ik aan een Engels woord. Dat bracht me nog verder van huis. Wat zouden ze bedoelen met een miezing (ik las de dubbele ‘e’ als een ‘i’ en legde op de eerste lettergreep de klemtoon) Messiah. Bovendien was het woord ‘Messiah’ ook al een ietsje vervormd geraakt. Hierdoor vermoedde ik wel dat het met het grote werk van Händel te maken had, maar waarom spelde ze het zo vreemd. Door een kronkeltje in mijn brein kon ik even niet bedenken wat er bedoeld werd met een meezing Messiah. Langzaam drong de betekenis van ‘meezing’ tot me door.

Naast de mee-zing Mattheus Passion krijgen we nu dus ook een mee-zing Messiah. De eerste zingen we mee met Pasen in de lente en de andere gaan we zingen rond kerst in de winter. Mee-zingen hoeft niet eens, je kunt ook gewoon naar een uitvoering gaan waar je in stilte kunt luisteren naar het zingen van anderen. Hou ik eigenlijk veel meer van.

De uitvoering van de Mattheus Passion van Bach in de Paastijd is inmiddels al even ingeburgerd in onze samenleving als kruidnootjes (die we doorgaans pepernoten noemen) bij het Sinterklaasfeest. Er werd vaak gezegd dat dit Oratorium de plaats heeft ingenomen van de kerkelijke rite. We willen iets speciaals bij het begin van de Lente. Dat was altijd het paasfeest. Maar omdat de woorden van dominee of priester ons niets meer zeggen, kiezen we voor de muziek Zoiets dus. Dat de Mattheus Passion het lijdensverhaal van Jezus vertelt, is natuurlijk ook niet toevallig. Het verbindt de oude kerkelijke rite met de nieuwe kunstzinnige. Omdat veel mensen deze rite al zo vaak hebben meegemaakt (ik kijk nu even in de spiegel) kennen ze de muziek zo’n beetje uit hun hoofd. Als ik de tekst voor me heb (dat is het moeilijkst te onthouden) dan zing ik hem zo mee. Veel mensen genieten nog meer van het zelf zingen dan van het luisteren. Inmiddels wordt in elk dorp en stad de Mattheus Passion (en soms de Johannes Passion) meerdere keren uitgevoerd. De zalen en kerken zitten dan tot aan de nok vol en geven daarmee een mooie financiële impuls aan een keihard door bezuinigingen geraakte sector.

Voor het Kerstfeest was er in eerste instantie geen traditie in culturele zin. Ja, het kerstcircus. Maar dat is inmiddels afgelopen; wie wil er nog naar het circus nu er geen brullende leeuwen meer optreden? Dus werd het in eerst opnieuw bij Bach gezocht. Het Weinachtsoratorium. Het openingskoor spreekt enorm tot de verbeelding, maar daarna wordt het een vrij moeilijk oratorium. Nee dus; een paar jaar is dat geprobeerd, maar dat was het toch niet. De Messiah van Georg Friedrich Händel. Gaat wel niet alleen over de geboorte, maar is een muzikaal doorwrocht stuk en kent veel lichtere makkelijk toegankelijke delen. De Messiah lijkt langzamerhand te gaan horen bij het kerstfeest. Nog niet helemaal bij mij. De ene aanbieding na de andere komt bij mij binnen. Zal ik het doen? Zal ik kaartjes kopen? For unto us a child is born. Unto us, a son is given. Unto us a son is given and the government will be upon his shoulder. And his name will be called: Wonderful, Counselor, almighty God, the everlasting father, the prince of peace!