Wat een verschrikkelijk mooie roman! Een aanrader voor iedereen! Voor mijn Libris literatuurprijs 2022 een van de absolute favorieten! Dat deze roman van de vakjury niet boven de uiteindelijke winnaar werd gekozen, vind ik eigenlijk wel onbegrijpelijk. De roman kent vele lagen, is zeer fantasierijk, laat je met andere ogen naar de wereld kijken, is vol van menselijke emoties, exploreert en brengt een genre in de literatuur naar een absoluut hoogtepunt. Bovendien levert de roman impliciet een bijdrage diverse maatschappelijke discussies. De roman is fijn om te lezen, ook voor een pretlezer zoals ik, hoewel ik er wel heel lang over gedaan heb. Dat het voor een pretlezer fijn is om te lezen wil niet zeggen dat de roman niet uitdagend is. Eigenlijk kan ik weinig dingen vinden die me tegenstaan in dit boek!

De roman bestaat uit twee delen die dwars door elkaar lopen en elkaar afwisselen en aanvullen en becommentariëren. Het verhaal wordt verteld door Auke van der Hulst (de tussenvoegsels verschillen dus van de naam van de auteur?). De ‘ik’ is schrijver van beroep en heeft in het verleden een heftige relatie gehad met fotograaf Mila. Ze hebben een tijd samengewoond, maar dat eindigde. Vanaf dat moment werd het een vrij heftige knipperlichtrelatie. Mila gaat een tijd als fotograaf in Myanmar wonen en werken. De schrijver bezoekt haar daar. Als hij weer terug in Nederland is, hoort hij dat ze van hem zwanger is. Hij twijfelt of hij een gezin met haar wil vormen maar besluit er toch voor te gaan. Maar Mila, die zijn twijfel bespeurt, kiest voor abortus. Hoewel ze de afgedreven vrucht netjes begraven, leidt dit naar de definitieve breuk. Mila krijgt kort daarop een nieuwe vriend, raakt zwanger en krijgt een kind; de schrijver blijft in diepe rouw achter. Hij verlangt zo verschrikkelijk naar een kind dat hij zich wendt tot de Japanse Mitsukoshi Troostbaby Company. Dat bedrijf maakt, met behulp van het DNA van de opgegraven geaborteerde vrucht, een androide. Zo komt het zevenjarige androïde dochtertje Scottie in zijn leven. Scottie is zich er in eerste instantie niet van bewust dat ze een androïde is maar later komt toch het besef. Dit verhaal wordt verteld in een logboek. In het logboek beschrijft hij ook zijn contact met zijn redacteur, Liz, van de uitgeverij. Hij stuurt haar steeds stukken van zijn nieuwe roman ‘Lasso van de tijd’. Vervolgens bespreekt hij het deel met haar en geven ze commentaar.

In de roman ‘De lasso van de tijd’ gaat het om de hoofdpersonen Kaj en Sam. In deze roman is sprake van een beginverhaal. Dat beginverhaal komt in grote lijnen overeen met het verhaal van schrijver Auke van der Hulst en Mila. Ook een verterende liefde tussen die twee en een zwangerschap die begint in Myanmar maar na haar terugkomst wordt afgebroken. Er is de mogelijkheid om je terug te laten sturen in de tijd. Omdat hij zo graag een kind samen met Sam wil, laat hij zich terugsturen naar vlak voor zijn reis naar Sam in Myanmar. Om het verhaal anders te laten lopen moet hij eerst zichzelf vermoorden in de eerdere tijdlijn. Vervolgens gaat hij, met alle herinneringen die hij aan de eerste tijdlijn heeft, naar Myanmar. Maar daar raakt ze niet zwanger omdat ze het met hem uitmaakt. Hij beseft dat hij zich naar een verkeerde plek in het verleden heeft terug laten sturen. Daarom kiest hij nu voor als ze zwanger naar Nederland terugkomt. Nu moet hij weer zijn vorige ‘ik’ op gruwelijke wijze vermoorden. Nu komt het kind wel ter wereld en vormen zij een gezin…maar uiteraard gaat het ook nu niet ideaal.

Het probleem van science fiction is dat het geloofwaardig moet zijn. In deze roman is het buitengewoon geloofwaardig allemaal. Je weet heus wel dat het niet kan, maar de lijnen van nu naar een denkbeeldige toekomst zijn zo geloofwaardig doorgetrokken dat het niet stoort, sterker, het verhaal versterkt. ‘Een literaire testopstelling test in de eerste plaats het wezen van de mens. Wat drijft hem, hoe reageert hij? Dat kan ook door iemand in een situatie te plaatsen die alleen volgens de regels van de verhaalwereld mogelijk is. Zolang de personages maar natuurlijke reacties vertonen binnen de onnatuurlijke context.’ schrijft Hulst en dat is precies wat hij in deze roman doet. Het verhaal is een liefdesverhaal waarin het later ook duidelijk wordt dat het schrijverschap de relatie danig in de weg zit. Als de liefde totaal vergaat in zowel de roman als in het logboek schrijft de schrijver meer dan een bladzijde lang: ‘Ik schaam me en voel me schuldig’. Als een soort bezwering.

Het verhaal speelt zich voor een groot deel af rond mijn eigenste Westerpark-buurtje. Dat geeft voor mij erg veel herkenning en is erg leuk. Een ander deel van het verhaal speelt zich of in ‘Stad’ en duidelijk wordt dat daarmee Groningen wordt bedoeld. Groningen is voor een groot deel onbewoonbaar, trouwens; een soort Tsjernobyl. Nadat ‘Partij’ het voor het zeggen kreeg, werd alle aardgas uit Groningen naar boven gebracht waarna het gebied onbewoonbaar werd door alle aardbevingen.