Gisteren kregen wij het bericht dat Ingrid de Graaf gaat vertrekken bij het bedrijf waar ik werk. Binnenkort verlaten heel veel mensen het bedrijf, maar het vertrek van Ingrid de Graaf is bijzonder; ze is lid van de raad van bestuur. Relatief kortgeleden trad ze toe. Er zat op dat moment een raad van bestuur waar iedereen erg veel respect voor had, aangevoerd door Niek Hoek. De gewone werknemer had geen enkel zicht op wat zich in die raad van bestuur precies afspeelde, want ineens waren er draconische boetes en het wegsturen van raad van bestuursleden. Van een keurig en een beetje saai bedrijf veranderde het op slag in een bedrijf dat met valsspelen miljoenen naar binnen had geharkt. Niet dat ik me er erg door aangesproken voelde, maar ik werd er op feestjes soms wel op aangesproken. Tot die raad van bestuur trad Ingrid de Graaf destijds toe.

Na het valsspeel-debacle werd de hele raad van bestuur vervangen behalve Ingrid de Graaf. Haar werd kennelijk niets verweten. Niek Hoek werd opgevolgd door Hans van der Noordaa. Bij Van der Noordaa moet ik denken aan de woorden van Nigel Farage toen hij sprak over de benoeming van Herman van Rompuy tot President van Europa: ‘U heeft het charisma van een natte dweil en het voorkomen van een bankbediende’…

Maar voor Ingrid de Graaf heb ik altijd een zwak gehad. Niet alleen is Ingrid de Graaf een rijzige, knappe vrouw, ze is ook van oorsprong Neerlandica. Niks geen econome, verzekeringsjuriste of ander saai vak; ze is Neerlandica. Ze is één van de bovenbazen van Delta Lloyd en ze houdt van literatuur. Ze houdt van de taal die wij spreken. De afgelopen jaren heeft ze zich moeten bezighouden met het goedpraten van wat krom was voor de AFM en voor de Nederlandse Bank. Ze heeft zich beziggehouden met de tegenvallende cijfers van de schadedivisie met de lage rentestand en de dramatische dekkingsgraad. Met de nieuwe solvency regels die ervoor zorgden dat de koers van het aandeel zonk.  Met de vijandige maar toch best wel aantrekkelijke eventuele overname door een andere verzekeraar… Dat soort dingen, dus. Gemeten naar het leven volkomen irrelevante zaken die je in een absolute gaapkramp doen belanden.

Maar Ingrid de Graaf gaat Delta Lloyd dus verlaten… Wat zou ik doen in haar plaats. Ik denk dat ik leraar Nederlands zou willen worden in haar plaats. Ik zou het haar gunnen. Van het nietszeggende grote geld terug naar de menselijke proporties. Naar kinderen. Naar mensen die aan het begin staan. Die nog moeten leren omgaan met de wereld. Die het leven nog omarmen. Kinderen die geen contact met je zoeken vanwege hun mogelijke carrière, maar puur om wie je bent. Omdat je hun lerares bent. Kinderen die je zeker niet naar de mond praten maar die je grenzen opzoeken; wat tolereer je nog wel en wat niet. Helemaal geen makkelijk beroep maar wel heel erg bevredigend, denk ik.

En dan je vak. Kinderen bijbrengen wat voor mooie verhalen we in Nederland aan elkaar hebben verteld. Hoe je door te schrijven je gedachten vereeuwigd. Dat gedachten maar gedachten zijn maar dat als je ze opschrijft ze ineens tastbaar worden. Dat lijkt me zo leuk. Zo verschrikkelijk leuk.

Als ik Ingrid de Graaf was, zou ik lerares Nederlands worden na mijn carrière bij Delta Lloyd.  Maar…als ik het dan zo leuk vind, waarom ben ik zelf dan geen leraar geworden? Goeie vraag!