De Jean Genie was het eerste nummer dat ik van hem hoorde. In TopPop. Ik sloeg geen TopPop over. Daar had ik met mijn moeder een hele strijd over gevoerd. Popmuziek kwam ons huis niet in. Mijn moeder wilde dat niet. Ze wilde ons opvoeden met muziek die voor de eeuwigheid bestemd was. Popmuziek klinkt naar goedkope liedjes. Wijsjes die je makkelijk mee kunt fluiten. Teksten die nergens over gaan. Muziek die bij het verlaten van de hitparade al vergeten is. Voor mij maakte dat eerlijk gezegd niets uit. Ik genoot van die goedkope muziek. Bovendien wilde ik bij zijn. Ik wilde kunnen meepraten met mijn schoolgenoten. Ik wilde weten wat voor koppen er in mijn schoolagenda stonden afgebeeld. Op mijn twaalfde was die behoefte erg groot.

De Jean Genie maakte me geen fan van Bowie. Ook zijn volgende hit: Rebel, rebel vond ik eerlijk gezegd, maar saai. Laten we wel wezen, dat nummer is, voor de oppervlakkige luisteraar, muzikaal ook niet heel bijzonder; er zit een eindeloze herhaling in van een klein loopje op de gitaar.

Mijn eerste Bowie-plaat. In een periode dat de Engelse economie, in tegenstelling tot onze economie, volledig was ingestort, gingen we naar Engeland. Naar Londen. Om vakantie te vieren. Ook had ik geld gespaard om flink te gaan shoppen nu alles in Londen zo goedkoop was. Ik wilde in ieder geval platen kopen. Ik kocht toen mijn eerste Bowie plaat. Diamond Dogs. De hit-single Rebel, rebel stond op deze plaat, maar daar had ik de plaat niet voor gekocht. Ik viel, stom genoeg, nogal op de hoes. Toen de eerste noten van de plaat klonken, was de Bowie-fan in mij geboren, denk ik. Bowie schept in die eerste maten van zijn elpee een aangenaam onheilspellende wereld met jankende honden: This ain’t Rock and Roll, this is genocide!

Afgelopen zondag wist de wereld nog van niets. Ik dus ook niet. Bowie leefde nog. De jongens kwamen eten dus ik wilde uitgebreid voor hen koken. Maar ik was zo moe. Daarom zette ik Bowie’s greatest hits op. Dat geeft energie genoeg om een heerlijke lasagna te maken. Dan ga je door de Bowie historie heen: Van Major Tom. Via Ziggy Stardust, langs Diamond dogs, over Heroes naar China Girl. ‘Wat een rijke, lekkere muziek’ zegt deze liefhebber van klassieke muziek.

Gisteren zag ik de laatste beelden van Bowie. Breekbaar. Zo zag hij eruit; of hij zo kon dood gaan. Op het podium naast Ivo van Hoven na afloop van de premiere van Bowies musical Lazarus. Een man aan het eind van zijn leven. Hoewel…in de videoclip die heel recent bij zijn laatste nummers gemaakt is, zie ik wel een oudere man, maar toch ook Bowie…dé Bowie.

Zijn dood confronteert je met je eigen sterfelijkheid. Ik voel me echt aangedaan. Major Tom is dood! Is zijn muziek, muziek voor de eeuwigheid, of gaan we alles met zijn dood vergeten? Ik wacht af, maar voorlopig gebruik ik zijn muziek om over het dode punt heen te komen op zondagmiddag.