Afgelopen vrijdag kon ik het weer niet laten. Ik was klaar met werken en ging boodschappen doen. Toch weer even langs ons ‘echte’ huis. Even kijken naar de stand van zaken. Ik zag dat de steigers aan de binnenkant van het huizenblok de hoek hebben bereikt en nu vlak bij ons huis zijn. Dat is bemoedigend. De voordeur van ons huis was altijd bereikbaar gebleven in verband met het museum. Dat was een gelukje. De meeste bewoners kunnen absoluut niet in de buurt van hun huis komen. Maar misschien werkt dat gelukje ook wel tegen me. Ik kan nu zien wat voor een puinhoop het is in dat huis waar we zoveel jaren gelukkig gewoond hebben. Wat voor een chaos het is in dat huis waar ik elke dag naar terugverlang. Laat ik het maar over de sentimentele boeg gooien. Als ik het pleintje oploop dan lukt het me soms om de hekken en de bouwmaterialen weg te denken en ons pleintje weer te zien zoals het was. Dan zie ik voor me dat ik het pleintje opreed als we op vakantie gingen. Met de achterbak naar de voordeur. En dan laadde we onze vakantiespullen in en reden we zo weg. Sentimenteel dus. Vrijdag baande ik me een weg naar onze voordeur en keek naar binnen. Ik zag de wapening voor de vloer. Die lag er al. Alleen nog beton erop, en dan hebben we weer een huis met een vloer. Dat is in ieder geval wat.

Vrijdag kregen we ook een brief van de woningbouwvereniging. Daarin de stand van zaken met betrekking tot ALLES. Zoals: De keukens waren besteld, de kleur van de tegels van de wc’s waren opgenomen. Verder ging, volgens de woningbouwvereniging alles naar wens. Behalve dat de steenfabriek de verkeerde stenen had geleverd. Daardoor heeft de bouw ENIGE MAANDEN vertraging opgelopen… Verkeerde stenen… Enige maanden vertraging… Dat is dus om hopeloos van te worden. Maar laat ik eerlijk wezen; van die stenen, dat had ik al gehoord.

Vandaag staat er een interview in de krant met stenenbakker Zilverschoon. Geen idee of onze woningbouwvereniging haar stenen betrekt van Zilverschoon, maar dat is zeker vergelijkbaar. Wat Zilverschoon vertelt, is dat de stenen die zij bakken bedoeld zijn voor de restauratie van monumentale panden. Er komen daar twee aspecten bij kijken: De steen moet gebakken zijn volgens dezelfde receptuur als de oorspronkelijke steen. Dat is om kleur- en structuur verschillen te voorkomen. Een tweede aspect is dat de stenen bij de vervaardiging een vergelijkbaar verouderingsproces moeten doorstaan als de oorspronkelijke stenen. Daardoor gaan de nieuwe stenen met de oude stenen een visuele eenheid worden. Bij dat verouderingsproces schijnt het bij ‘onze’ stenenbakker mis te zijn gegaan. Ze leken niet meer in voldoende mate op de oud geworden oorspronkelijke stenen. Een hele lading stenen moest overnieuw gemaakt.

Ik wil zo graag dat de renovatie goed lukt en dat de juiste stenen worden gebruikt. Maar…ik wil ook zo verschrikkelijk graag weer terug naar mijn eigen huis. Zo graag!