Wat een hoop dingen betreft ben ik best dubbel. Daar wijst zoon R. me regelmatig op. Hij heeft zich – modieus als hij is – diametraal ten opzichte van zijn ouders bekeerd tot de rechtse kerk. Geliefde J. en ik, zijn ouders dus, zijn kinderen van de hippiegeneratie. Nee, net niet zelf hippie geweest. Nee, onze ouders wilden ‘peace en love’. Dat hebben ze goed aan ons doorgegeven. Wij wilden dat ook. En heus, ik heb me voldoende afgezet tegen mijn ouders, maar dat afzetten gold gewoon niet de politiek; wat dat betreft stonden onze neuzen in dezelfde richting. Zoon R. heeft het vooral gezocht in de politiek, en al sust geliefde J. dat het hem alleen om rechtvaardigheid gaat en dat onze rechtse voormannen onevenredig hard worden aangepakt in de door links gedomineerde media, hij vindt onze keuzes maar niets. Vaak ook hypocriet en dat heeft vaak te maken dat schrijver dezes ook graag van het leven wil genieten en van het leven genieten dat uit zich in grote mate in ETEN. Ik geef het meteen toe: Ik ben een lekkere etert. Ik hou er wel van; lust er wel pap van. Daarom is het ook zo treurig dat ik suikerziekte heb gekregen, want dat beperkt me flink.

Links…ETEN…dat gaat natuurlijk al snel om vlees en melkproducten. Iemand die het goed met het milieu voor heeft – lees: al die linkse gutmenschen zoals J. en ik – zouden geen vlees en geen melkproducten moeten gebruiken. Niet omdat het dierenleed veroorzaakt maar omdat het onze ecologische voetafdruk zo enorm verhoogd. Eten we zelf de bonen in plaats van dat we ze aan het vee voeren dan slinkt onze voetafdruk spectaculair. Een kilo vlees kost een veelvoud aan plantaardig voer.

Hoewel ik veel gelezen heb en al veel uitgeprobeerd, is een veganistisch dieet niets voor mij. Natuurlijk is het een dooddoener dat je maar een keer leeft en dat je alles uit het leven moet halen, maar een heel klein beetje waar is het wel. Dieren maken elkaar dood om elkaar op te eten en ik ben ook zo’n dier. Ik heb natuurlijk een keuze…Oke, hou er maar over op; ik ben hypocriet wat eten betreft en ik hou erg van vlees.

Ondertussen probeer ik met al mijn ondeugden en inconsequenties een zo goed mogelijk leven te leiden. Zo is het bijvoorbeeld een probleem dat ons voedsel doorgaans een reis rond de wereld maakt voordat het op ons bord belandt. Sinds alweer een tijdje bestel ik de groente bij de buurderij. Een nieuw initiatief waar lokale boeren zorgen voor het voedsel van ons stedelingen. Het voedsel dat je besteld is op maximaal 25 kilometer van waar je woont geproduceerd. Echt een goed initiatief. Doorgaans is de groente kakelvers. Nadeel is dat je het niet allemaal zo mooi schoongewassen krijgt zoals het in de supermarkt ligt. En het aanbod is, zo tegen het einde van de winter, wel een beetje karig geworden. En voor het vlees? Dat bestel ik bij de biologische slager. Geen diervriendelijk vlees, want diervriendelijk slachten bestaat niet. Wel vlees van dieren die wat prettiger hebben geleefd…Hoop ik. Ik betaal er graag wat meer voor; ik koop graag wat schuld af.