Vandaag op de voorpagina van de Volkskrant in grote koppen twee zaken waar ik een enorm voorstander van ben maar die me tegelijkertijd enorm veel angst inboezemen: Zelfeuthanasie en legale wietkweek. Tegenwoordig is er de mogelijkheid van zelfeuthanasie. Mensen die vinden dat ze een voltooid leven hebben, kunnen bij een consulent terecht. Tijdens gesprekken met die consulent wordt vastgesteld of er inderdaad sprake is van een voltooid leven en vervolgens worden er middelen verstrekt om gereguleerd en veilig en zacht uit het leven te stappen. Als liberaal denkend mens ben ik daar een groot voorstander van. De tweede kop op de voorpagina gaat over de wietteelt. In Nederland bestaat de onmogelijke situatie dat wiet wel verkocht mag worden aan particulieren, maar dat niemand het mag kweken. Hoe kan je een plantje legaal verkopen als je het niet legaal kan kweken? Een idiote situatie die de criminele op geldbeluste onderklasse op een spoor zette. Overal werden levensgevaarlijke kwekerijtjes opgezet. Gevaarlijk omdat die kwekerijtjes zware lampen nodig hebben om het tropische plantje te kweken. Regelmatig vliegt zo’n illegaal kwekerijtje in brand. Ook bij mij in de buurt. Drie woningen uitgebrand doordat één crimineel beunhaasje foutjes had gemaakt met de belasting van zijn stoppenkast. Nu willen ze een begin maken met het legaliseren van de kweek. Gewoon cannabis kweken in kassen; gereguleerd en met toezicht. Dat zou een verademing zijn. Woningen worden weer veilig bewoond en de roker weet waar zijn wiet vandaan komt en dat het veilig is en dat de kwaliteit gegarandeerd is.

Maar toch… Om met de wietteelt te beginnen. Sinds onze oudste zich maandenlang in een wolk van wiet hult, ben ik niet zo blij met het gedoogbeleid. Vanuit mijn verstand weet ik wel dat een verbod helemaal niets oplost, maar mijn gevoel zou al die koffieshops willen sluiten. De eigenaars zou ik naar noordoost Groningen willen verbannen. Voor mijn gevoel hebben zij er schuld aan dat mijn oudste niet meer vooruit te branden is. Hebben zij er schuld aan dat hij steeds weer opgenomen moet worden in afkickklinieken. Dat, ik weet niet hoeveel, hulpverleners hun best doen om hem ervan af te helpen. Een stap in de richting van volledige legaliteit en wiet juich ik toe en keur ik af. Had ik, toen ik zo’n jaar of zestien was, nog een karrevracht wiet nodig om stoned te raken, nu is een simpel jointje genoeg om een paard te vellen. Verslavend spul dat je vastnagelt aan bed en stoel. De verslaafde is een passief wezen geworden zonder initiatief.

En dan zelfeuthanasie. Mijn oudste vindt van zichzelf dat hij een voltooid leven heeft. Vijfendertig vindt hij een mooie leeftijd om eruit te stappen. Alleen al als ik het opschrijf ontstaat er een vrieskou rond mijn hart. Iedere ouder wil gelukkige kinderen. Een ongelukkig kind geeft je als ouder het gevoel dat je gefaald hebt. Maar depressie is onderdeel van hem. Het hoort net zo bij hem als zijn wiskundetalent. Ik vind zelfeuthanasie geweldig. Geen gespring meer van daken of voor de trein. Maar heel veel liever overlijd ik straks met al mijn zonen dichtbij me; kinderen moeten hun ouders begraven en niet andersom.