Ik was best benieuwd naar de nieuwste roman van Jente Posthuma. Ik had nog nooit wat van haar gelezen en het boek was genomineerd voor de prestigieuze Bookerprize. Dat is niet niks! De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld was voor die zelfde prijs genomineerd -en kreeg de prijs ook – en die roman vind ik een mijlpaal in de Nederlandse literatuur. Dat legt een druk op ‘Waar ik liever niet aan denk’ van Posthuma. Kan de roman die druk aan en haalt die roman ook dat niveau (volgens mij)? Hoewel ik het best een goede roman vond en hij lekker wegleest, haalt het boek in mijn ogen lang niet het niveau van de roman van Rijneveld. Gelukkig is niet elke roman een keerpunt in de literatuur; van zoveel bochtenwerk zou je haast tureluurs worden.

In de roman vertelt de ik over de zelfmoord van haar tweelingbroer. Ze probeert het waarom te achterhalen en zoekt naar waar het mis is gegaan. De verhouding tussen haar en d’r tweelingbroer gaat dieper en verder dan een ‘gewone’ broer-zus verhouding. Ze beschrijft hun relatie haast als een symbiose waaraan hij zich, onder invloed van depressie, onttrekt. Tot haar grote verdriet. Hij is ook haar grote broer. Ze probeert hem terug te halen naar hun vroegere verhouding, maar dat lukt haar niet. Haar tweelingbroer ervaart zichzelf als de grote broer en de verteller ziet dat ook zo; hij werd het eerst geboren. Maar helaas, hij kan de rol van ‘grote’ broer op de lagere school al niet waarmaken. Hij wordt vreselijk gepest. Hoewel beide ouders academisch geschoold zijn, mislukt de studie van de tweeling. Ze studeren in eerste instantie beiden Engels maar geven het op. Zij begint een webshop met kleren, met voornamelijk truien. Hij gaat als barkeeper in een café werken.

Zij wordt verliefd op Leo en gaat met hem samenwonen. Hij valt ook op mannen en verslijt nogal veel vriendjes. Hij zoekt naar geluk in de liefde en in het leven. Hij komt bij Bhagwan terecht. Zij later bij psychotherapeut Elize. Maar Osho – zoals Bhagwan ook wel na zijn dood genoemd wordt – biedt geen uitkomst. Bhagwan lijkt in de aidsepidemie zelfs homo’s te veroordelen en ze de schuld te geven. Haar broer neemt steeds verder afstand van zijn tweelingzus. Zij lijdt daar verschrikkelijk onder en ze probeert van alles om de relatie te verbeteren, maar tevergeefs. In diep depressie rijdt hij op zijn fiets het water in en verdrinkt.

De verteller komt in een diepe rouwperiode terecht. Ze leest en herleeft in de woning van haar broer, zijn dagboeken. Die hield hij op advies van een psychiater bij. Maar eigenlijk staat er niets in de dagboeken; het zijn verslagen wat hij zowel op een dag heeft gedaan. Ondanks de geringe inhoud leest ze het keer op keer. Ze zit voortdurend in de woning van haar overleden broer en komt haast niet meer thuis. De relatie met Leo lijdt er nogal onder en dreigt op de klippen te lopen.

Al met al geen vrolijke roman, maar dat hoeft ook niet. Het is een goede roman die ik met veel plezier gelezen heb. Geen pageturner maar wel leest het lekker weg. Dat is mijn conclusie en daar moet deze roman het mee doen! (ondanks de nominatie voor de Bookerprize).