Wat ik er zo vreselijk aan vind? Ik heb het gevoel dat ik niet meer zo sterk bemind wordt als ze apart gaat slapen. Apart slapen, ik vind dat echt niet leuk. Heerlijk om nog even te liefkozen voordat het licht uitgaat en fantastisch om naast elkaar wakker te worden. Maar helaas, het mag niet altijd zo zijn. Ik maak herrie tijdens mijn slaap. Ik zaag soms het bed bijna in tweeën. En dat niet alleen, ik hou ook regelmatig op met ademen om na een poosje, met een harde snurk weer te beginnen. Helemaal niet fijn om naast zo’n snurker wakker te liggen. Daarom scheiden onze wegen zich regelmatig en kiest zij voor het logeerbed. Voor mijn gevoel deel je als geliefden het bed, en daarmee basta. Eigenlijk vindt zij dat ook. Maar ze heeft nachtrust nodig en daarom kiest ze zo nu en dan voor het logeerbed.
Omdat we het liefst samen slapen, wilde ik wat aan ons (maar vooral…mijn) probleem doen. Daarom nam ik contact op met een bedrijf dat beugels maakt en daarmee snurken voorkomt. Ik liet mij zo’n beugel aanmeten. Een beugeltje heb ik vroeger gehad dus ik had wat ervaring. Het verschil met mijn vroegere beugeltje is echter, een pootje dat mijn tong omlaagdrukt. Het plaatje van het beugeltje is wat langer zodat het zachte gehemelte achter in mijn mond wat omhoog gehouden wordt. Het pootje drukt mijn tong omlaag. Zo zorgt het beugeltje ervoor dat tong en zacht verhemelte elkaar moeilijker kunnen ontmoeten. Is de doorgang tussen die twee te smal dan heet dat snurken, zit die doorgang voor een tijdje dicht dan heb je een apneu. Theoretisch moet zo’n beugel dus helpen. Vooralsnog doet die beugel dat ook.
Met die beugel in mijn mond snurk ik niet en heb ik geen last van apneu’s. Ik slaap ook niet. Dat lukt gewoon nog niet. Een lange tijd lukt het me om die beugel in te houden, maar dan ben ik zo gespannen dat slapen niet gaat. Omdat ik toch moet slapen, haal ik het beugeltje na verloop van tijd uit mijn mond om gezellig snurkend mijn nacht voort te zetten. Zo gaat het dus met die beugel. Het is gewoon wennen. Het is me één keer gelukt om met die beugel in slaap te vallen. Die keer koester ik… Maar vooralsnog is het heel erg wennen.
Gisteren deelde Josien me mee dat ze toch weer in de logeerkamer ging slapen. Ik kon daar wel inkomen. Jammer maar helaas. Dus even geen geworstel met die snurkbeugel en…slapen met die hap. Midden in de nacht had ik een akelige droom. Een droom waarin ongure types voorkwamen. Een akelig gefluister hoorde ik. Bezweringen…spreuken…ik wist het niet. Ik probeerde uit mijn slaap op te krabbelen en ergens in dat gebied tussen slaap en waken ging dat gefluister zachtjes door. Ik werd koud om mijn hart. Heel erg eng. Toen ontdekte ik dat Josien de bron was van het gefluister. Ze was toch naast me gekropen. Heeft mijn geliefde bezweringen over mij uitgesproken? Neuh…kan me niet voorstellen. Ze heeft vast gefluisterd dat ze van me hield en dat ze niet tegen de eenzaamheid van de logeerkamer kon en dat ze dicht tegen me aan wilde liggen. Dat zal het zijn geweest…vermoed ik… Toch ga ik het haar zo even vragen…