Ik heb helemaal niets met ballet. Uit mezelf zou ik er nooit naar toegaan. Vandaag stond er in de Volkskrant een advertentie voor het Nationaal Danstheater. Dat bekijk ik natuurlijk wel. Mooie mannen en vrouwen. Jong en soepel. Van alle danseressen en dansers een plaatje met naam en land van herkomst. Heel weinig nationaal, dat valt als eerste op. Helemaal geen Nederlanders in de troupe? Ja toch…de hele familie Van Opstal; Twee zussen en een broer(denk ik). Toch even gekeken of er wat op youtube te vinden is. Een samenvatting van de balletten van broer Van Opstal dwingen toch respect af. Niet echt zichtbaar, geen grote spierballen, maar hij moet zo sterk als een os zijn. Hij goochelt met een vrouw. Laat haar rondvliegen. Geen rust voor zijn armen; hij houdt zijn vrouwelijke collega zeker 5 minuten in de lucht. Hoogtepunt als de vrouw op zijn rechterarm zit en hij haar rok laat bollen alsof ze zwanger is. Wat een spierballen!

Maar toch, één van mijn eerste theater ervaringen was ballet. Het Scapinoballet deed toen nog voorstellingen voor scholen. Ouder dan zeven kan ik niet geweest zijn toen ik in een Amsterdams theater werd neergepoot temidden van mijn klasgenootjes. Langzaam ging het zaallicht uit en werd het podium verlicht. Scapino, met steek op zijn hoofd, kwam op en vanaf dat moment raakte ik betoverd over wat er daar op het toneel gebeurde. Het maakte een hele diepe indruk op me. Ik werd zelfs een beetje verliefd op het meisje dat gevangen werd gehouden in het paleis van de Pasja. Zo mooi vond ik het!

We kregen een programma mee van de voorstelling. Daarin stonden wat foto’s. Ik heb die foto’s gekoesterd. Het danseresje dat het gevangen genomen meisje danste. Ze keek zo bang samen met haar vriendinnen. Ik droomde daar volledig op weg. Al mijn kinderlijke ridderlijkheid kwam boven. Mijn moeder bracht me trouwens nogal in verwarring. Ze vertelde dat Scapino, Hans Snoek was, een vrouw. Ik wist toch zeker dat Scapino een man was. Dat heeft me nog lang bezig gehouden.

Later had ik een vriendje wiens moeder violiste was bij het Amsterdamse balletorkest. We mochten een keer met haar mee naar een middagvoorstelling. In de Stadsschouwburg gingen we mee naar de artiestenkantine. We liepen we over het podium achter het gesloten gordijn. Onze cola dronken we tussen de ballerina’s die van zo dichtbij wel erg opgeschilderd waren.

Tijdens de voorstelling knapte ik af op de mannelijke dansers. De betovering was er niet, want er werd geen verhaal gedanst; niet iets dat je volgen kon. Dus raakte ik al snel afgeleid door de mannelijke dansers. Een strakke maillot en een heel dik kruis. Dat viel me toen op. Ik vroeg me af waar dat goed voor was. Omdat die dansers ook nog eens gingen springen (in die strakke maillot met dat dikke kruis) wist ik ook niet meer goed waar ik kijken moest. De danseressen vond ik nog wel leuk om te zien. Maar die mannen…. Ik vond het allemaal behoorlijk gênant. Maatschappelijk relevant ballet was toen in als gevolg van aktie tomaat. Na de pauze hadden we ineens te maken met schreeuwende en krijsende ballerinas en jongens met een dik kruis. Het ging duidelijk over oorlog en ellende en dat daar een eind aan moest komen.

Sindsdien voor mij geen ballet meer. Maar nu ik naar youtube heb gekeken. Naar broer en zussen Van Opstal…wordt het dan niet eens tijd om ballet een nieuwe kans te geven?