Op een dag was ik teameider geworden. Ineens was ik de baas over een afdeling programmeurs. Nou ja, opeens…Ik had er hard voor geknokt. Hier gekletst daar gedaan en op verschillende plekken mijn ambities getoond. Ja, ik wilde teamleider worden. Ik begon al wat ouder te worden en je moet toch carrière maken. Het leek me ook heel erg leuk om zo’n team aan te voeren. Ik wilde een team beter maken zonder dat ik wist hoe dat moest. Niet zo’n leidertje die alleen maar wist te vragen ‘wanneer iets af was’; ‘wanneer het in productie kon’. Nee, dat wilde ik niet. Ik wilde meer een coachende teamleider zijn. Dat lag ook dichter bij mij in de buurt. Ik: Teamleider. En mijn ondergeschikte collega’s kwamen naar mij toe als ze een dagje vrij wilden hebben of belde mij op als ze ziek waren. In het begin ging het allemaal best goed. Totdat twee collega’s, specialisten in hun vak, een minor probleem in de software op de voor hun meest zuivere manier oplosten. Dit pakte helemaal verkeerd uit. Op tal van plaatsen moest de software aangepast worden om goed te kunnen omgaan met de wijziging die die twee collega’s hadden doorgevoerd. Achteraf hadden die twee gewoon een stomme fout gemaakt. We konden ook niet meer terug. Leiden was in last. Wat we moesten bouwen kwam niet af omdat we eerst oplossingen moesten zoeken voor wat die twee hadden gedaan. Omdat ik de teamleider was, werd ik in het managementteam onder vuur genomen. Hoe kon dat zo komen? Wat ging ik eraan doen? Had ik ze nog wel in de hand? Ik voelde me onrechtvaardig behandeld. Twee collega’s maken een fout en ik word ervoor verantwoordelijk gemaakt. Ik besefte toen dat teamleider zijn helemaal niet bij me paste; hoe kan de één verantwoordelijk zijn voor het doen en laten van een ander?
Aan mijn periode als teamleider word ik hardhandig herinnerd door het aftreden van minister van defensie Jeanine Hennis. Ze is niet van mijn politieke kleur, maar ze is een goede minister. Vind ik…denk ik. Wat weet ik ervan.
Ergens op een missie heel ver weg, wordt geoefend met helemaal verkeerde, totaal verouderde spullen. Een fout die ergens gemaakt is. Wellicht door een zuinige wapeninkoper die dacht: Als de oude nog niet op zijn, koop ik geen nieuwe. Zoiets, misschien. Een enorme fout want daardoor is er iets in dat oefenmateriaal gaan roesten en werkt het niet meer naar behoren. Met projectielen moet je best voorzichtig zijn. Maar de fout is gemaakt. Daardoor ontploft het ding op het verkeerde moment en komen er twee mensen om en raakt een derde zwaar gewond. Verschrikkelijk. Voor iedereen die erbij betrokken is, is het een ramp. Ik kan me zo voorstellen dat er na dit ongeluk een groot onderzoek is gestart naar ondeugdelijk oefenmateriaal zodat deze fout niet meer gemaakt kan worden. Ik ga uit van de verantwoordelijke mens.
Wat heeft Jeanine Hennis daar nou mee te maken? Zij heeft die fout niet gemaakt? Waarom moet een minister de verantwoordelijkheid dragen voor de mensen die elders werken? Ik begrijp het wel, maar er zit ook iets kroms aan.