Eergisteren verscheen er een opinieartikel in de Volkskrant dat weleens baanbrekende gevolgen kan hebben. Het is van de hand van Arnold Karskens in zijn rol als voorzitter van www.onderzoekoorlogsmisdaden.nl. In het artikel maakt hij verguisd beleid bespreekbaar en gehanteerd beleid verdacht. En als ik het artikel lees, dan denk ik: Ja, wellicht heeft Karskens gelijk. Misschien moet het roer om omdat onder het mom van menswaardig beleid, mensonwaardig beleid wordt gevoerd. Met goede bedoelingen, maar dat wil niet zeggen dat je dat zo af en toe tegen het licht moet houden. Karskens doet dat, en ik geloof dat ik hem gelijk moet geven. Het huidige migratie- en vluchtelingenbeleid faalt aan alle kanten. Onderweg naar Europa komen velen om en eenmaal aangekomen wacht een uitzichtloos bestaan. Het draagvlak onder de Europese bevolking is snel aan het slinken en je kunt zonder meer stellen dat het destabiliserend werkt. Mensen in Groot-Brittannië stemden vaak voor een Brexit vanwege de invasie van immigranten naar Europa.
Toch vind ik dat Nederland open moet staan voor vervolgden. Als je je leven niet meer zeker bent door oorlog en geweld, dan moet je de mogelijkheid hebben om asiel aan te vragen in een vredig land. Dat dacht ik toen en dat denk ik nog steeds. Ik vind ook dat je daar ruimhartig in moet zijn. Wat mij betreft hoef je niet gemarteld te zijn voordat je erkend wordt. Mensen uit Syrië bijvoorbeeld zouden wat mij betreft hier een veilig heenkomen kunnen vinden. Ook mensen uit Eritrea, trouwens. Ik zou wel willen dat die mensen dan eerlijk over Europa worden verspreid. Dat je lid bent van Europa betekent dat je een aantal rechten hebt als land maar ook een aantal plichten. Ik vind dat Europa de plichten van de lidstaten veel harder mag afdwingen. Maar voor mensen uit gebieden waar geen oorlog en geweld is, moet Europa gesloten zijn. In theorie is dat ook zo, maar in de praktijk werkt het niet. Men komt vanuit de wereld in Europa aan om na een lange procedure gesommeerd te worden om te vertrekken. Dat laatste gebeurt uiteraard niet. Men verdwijnt in Europa van de radar.
Toen enkele jaren geleden de eerste Afrikanen verdronken in hun poging om de Middellandse zee over te steken, kwam er veel hulp op gang. Mensen mochten niet verdrinken vonden we. Sindsdien vaart er op zee een vloot aan reddingsschepen en worden de bootjes waarmee de migranten de zee op gaan steeds zwakker. Waren het eerst nog wrakken die met een beetje geluk de overkant haalden, tegenwoordig zijn het rubberbootjes die het tot enkele kilometers uit de kust volhouden. Men rekent erop dat een reddingsboot hen vindt. Vaak halen de bootjes dat niet en verdrinken de opvarenden. Die vloot aan reddingsboten heeft in het arme deel van de wereld ertoe geleid dat men er vertrouwen in kreeg dat Europa te bereiken moest zijn en dat heeft een gigantische aanzuigende werking. Het aantal verdrinkingsdoden neemt met de dag toe, maar ook de mensen die Europa wel halen neemt toe met alle destabiliserende gevolgen van dien.
Karskens pleit voor het No Way-beleid van Australie. Op een eiland ver uit de kust een aantal kampen met minimale voorzieningen. Daar komt iedereen terecht die Europa in wil. Europa is onbereikbaar de enige weg is: Terug naar Afrika. Het Australische beleid heeft ervoor gezorgd dat er nauwelijks mensen verdrinken. Het migratieniveau is daar sterk gedaald. Maar hoe ziet het er dan uit voor de ‘echte’ vervolgden? Dat vraag ik me dan wel af…