Toen we vorig weekend de tuin achterlieten, waren de bedjes keurig geschoffeld en onkruidvrij. De sperziebonen waren goed opgekomen, de courgetteplantjes en de pompoenplantjes waren goed aangeslagen. De gele komkommerplantjes hadden een groeispurt gekregen of waren boven de grond. Het aardappelveldje was aangeaard en onkruidvrij. De planten waren keurig uit de top van de rib gepiept. De mosterd stond in bloei en de zuring kon niet wachten om verder te groeien. De rijpe aardbeien hadden we geplukt, het koolveld met koolrabi, witte kool, spruitjes en boerenkool stond er fantastisch bij hoewel er tussen de witte kolen een boerenkool terecht was gekomen en sommige plantjes het moeilijk hadden gehad met de bekertjes met het slakkentape dat ze juist had moeten beschermen. Bij sommige planten waren de bladeren tot een prop opgekruld. Het groeihart had niet op tijd de bovenkant van het bekertje bereikt. Vorig weekend bevrijdde ik de plantjes, maar na die bevrijdingsactie zagen ze er bepaald zielig uit. De tuinbonen waren we wat minder positief over omdat daar de zwarte luis had toegeslagen. We hadden er wel wat lieveheersbeestjes opgezien en we hadden geprobeerd om de luizen van de planten te spuiten met de plantenspuit. Dat was wel een beetje gelukt, maar of dat voldoende was… Verder stonden de peultjes in bloei, zagen we de eerste pronkbonen opkomen en stonden de worteltjes, de bietjes, de uien en de witlof er blakend bij. Vol vertrouwen op een grote oogst en veel eetplezier gingen wij naar huis. We hoopten op wat regen. Dat wel, want de tuin was erg droog.

Maar woensdag en donderdag trok er een ware voorjaarsstorm over Nederland. Daar hadden we niet op gerekend. Lekker dat het goed geregend heeft, maar of de storm onze plantjes geen kwaad heeft gedaan, dat durf ik nog niet te beweren. Vooral voor de wat hogere planten vrezen we het ergste. De peultjes, bijvoorbeeld en de tomatenplanten die we tussen de pronkbonen hebben gezet. Ons voorzaaikasje. Zou dat er nog staan? Of moeten we dat van het land van de buren gaan halen?

Gisterenavond wilde Josien al naar de tuin om de schade op te nemen. Maar ze is verschrikkelijk verkouden en bovendien haar stem kwijt. Als je dan les moet geven raak je behoorlijk uitgeput. Dat ik niet meewilde vanwege de wedstrijd Nederland – Luxemburg kwam haar eigenlijk wel goed uit. Vandaag gaan we redden wat er te redden valt. Gaan we de koolplanten weer overeind zetten en de klimattributen voor de klimplanten weer herstellen.

Over onze bessenstruiken had ik een mooie constructie gebouwd. Daar hadden we een anti-vogelnet overheen gelegd. Hoewel het een net is en de wind er makkelijk doorheen waait, zou dat heel goed een slachtoffer kunnen zijn. Ik ben ook benieuwd hoe de boomgaarden er doorheen zijn gekomen. Ik kan me voorstellen dat er heel veel kleine appeltjes van de bomen zijn gevallen…

We gaan het straks allemaal zien!