Gisteren keek ik naar een hallucinerende documentaire waarbij de slechteriken de helden waren en de goede mensen de booswichten. Een gekke omkering die ik moeilijk mee kon maken. Daardoor keek ik er naar met piepend en krakend gemoed en heb ik de documentaire ook na een poos uitgezet. Ik kon het verstandelijk wel volgen, maar gevoelsmatig kwam ik in opstand. Een oude dikkerd en een oude dunnerd vertelden over hun avonturen die ze hadden meegemaakt in het jaar 1965 in Indonesië. Ze droomden er nog wel eens van, vertelden ze lachend. Geen leuke droom, heus niet, was wel een nachtmerrie, maar wel een nachtmerrie om trots op te zijn, zo bleek. Merkwaardig.
In 1965 zou er in Indonesië een coup gepleegd zijn door communisten. Deze coup mislukte maar bracht Suharto aan de macht. Deze begon een grote jacht op communisten. Men weet niet precies hoeveel slachtoffers er uiteindelijk zijn gevallen, maar de schattingen lopen uiteen van achthonderdduizend doden tot vier miljoen slachtoffers… Dat is nogal wat. Veel daders leven nog en lopen vrij rond. Sterker nog; ze worden gezien als helden. Weliswaar bad guys, maar noodzakelijke bad guys. Helden die een missie hebben volbracht. Ik kan er haast niet bij.
Vrolijk vertelde de oude dunnerd dat op de plek waar hij gefilmd werd, de communisten gezond de trap op waren geklommen. Dan moesten ze gaan zitten en werden ze in elkaar geslagen. Uiteindelijk werden ze doodgeslagen. Maar helaas, dat gaf een grote bende, vertelde de enge dunnerd; het bloed spoot alle kanten op en ze kwamen onder het bloed te zitten. Daarom verzon de held een nieuwe methode. Glunderend en trots op de inventiviteit die hij destijds had, liet hij zien hoe hij met behulp van heen lang dun koord een plankje en de regenpijp, communisten in serie kon verwurgen… Daar sta je dan…Of, zoals in ons geval, daar zaten we dan. Dan te bedenken dat de dikkerd nog veel enger was dan de dunnerd. Maar dat kan misschien meer gelegen hebben aan zijn oogopslag en de grenzeloze trots waarmee hij zijn heldendom vierde en tentoonspreidde. Die dikkerd vertelde niet zoveel…
Zou zoiets dramatisch als toen in Indonesië opnieuw en ook hier in Nederland kunnen plaatsvinden? Dat ga je je dan afvragen. We hebben zolang in weelde geleefd dat ik niet meer wil geloven dat er iemand is die een eind aan deze periode wil maken. Na het zien van deze documentaire maar ook wel door de opkomst van IS ben ik daar anders over gaan denken. Veel mensen willen niet perse in luxe en weelde leven. Ze willen niet in een Vinex wijk met een lieve partner op de bank naar het acht uur journaal kijken met een kopje koffie en de kindertjes braaf in bed. Ze willen macht. ‘Macht’ is een factor van betekenis. Mensen willen macht en aanzien. Gaat dat niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. En gaat het kwaadschiks dan heiligt het doel de middelen en krijgen de psychopaten de overhand. Dat is zoals ik IS zie en zo zie ik de enge dikkerd en dunnerd die Indonesië zuiverden van communisten…
Wat een sombere gedachten….