Op de Olympische spelen vallen Nederlandse sporters soms tegen. Hun prestaties zijn onder de maat. Dat vinden ze vooral van zichzelf. Een favoriet die naar de Spelen gaat, vindt het echt niet leuk om te verliezen. Doorgaans zijn ze kapot. Jaren getraind en dan zo tegenvallen; zo zichtbaar niet voldoen aan de eisen die ze aan zichzelf gesteld hadden. Gek genoeg nemen buitenstaanders die eisen over. Journalisten vooral. Journalisten vragen sporters verantwoording af te leggen over hun falen. Onbegrijpelijk vind ik dat. Soms vraag je je af: Weet zo’n journalist wel dat hij een mens aan het interviewen is?

Een paar dagen geleden verloor Henk Grol zijn tweede partij. Daarmee waren zijn kansen op een judomedaille verkeken. De journalist die Henk Grol interviewde voor de televisie had geen idee welk mens hij aan het interviewen was. Goed hij wist dat het Henk Grol was. Hij wist dat Henk Grol iemand was die zo’n beetje alles gewonnen had wat er te winnen viel. Feitjes. Zelfs toen Grol de journalist ging helpen brak er niets van herkenning door. Door de middelmatigheid van de journalist zag je de grootheid van Henk Grol. Dat wel. Maar ik had erge last van kromtrekkende tenen.

Henk Grol schetste zijn leven. Gaf ons een inkijk in het leven van de topjudoka. Geëmotioneerd en in klare taal verklaarde hij dat het tijdperk Henk Grol voorbij was. Hij kon het niet meer opbrengen. Het trainen, de pijn, de spanning. Het was over en uit. Hij vertelde dat hij zesentwintig jaar had getraind. Dat hij met niets anders bezig was geweest dan met judo. Dat zijn hele leven had gedraaid om een gouden plak op de Olympische spelen. Altijd op het randje van wat fysiek mogelijk is. Hij vertelde dat hij in wezen niet zo talentvol was (wat natuurlijk onzin is) maar dat hij het altijd van trainen en doorzetten heeft moeten hebben. Deze verliespartij was het einde. Het einde van een tijdperk. Henk Grol heeft gefaald vertelde hij en hij suggereerde de journalist dat op te schrijven. Hij vertelde dat hij wellicht achteraf gezien een verkeerde tactische keuze had gemaakt. Maar zo gaat dat soms. Een groot sporter beëindigde zijn carrière voor de televisie maar daarvoor in de plaats werd een groot mens geboren. De journalist bleef wie hij was; klein en onbeduidend.