De Piratenpartij

Volgens mij zijn er al meerdere piratenpartijen geweest. Meestal een soort van ludiek protest. Nu is er weer een nieuwe. Iets serieuzer naar het lijkt. Deze is naar aanleiding van het verbod op piratebay opgericht. Piratebay, een website waar je geheel straffeloos andermans spullen kon jatten onder het mom van ‘dan moeten ze maar iets beters verzinnen’. Een partij van ikke ikke en de rest kan stikken. Zoiets dus. Van zo’n partij valt niet veel goeds te verwachten.

Heb ik dan nooit eens iets gedownload? Oké. Heb ik in het grijze verleden ook gedaan. Vooral veel boeken. Dat deed ik dan ook met het schaamrood op de kaken. Het zat mij zo dwars dat ik het lang geleden al afgeschaft heb. Ik koop gewoon alles. Ik weet hoeveel tijd en hoeveel inspanning en hoeveel worsteling het kost om een bladzijde vol te schrijven of hoe moeilijk het is om een verhaal goed op papier te krijgen. Een boek schrijven is een hele kunst. Aan de andere kant beleef ik aan het werk van zo’n schrijver verschrikkelijk veel plezier. Dan is het toch meer dan logisch dat ik een schrijver betaal voor het lezen van zijn werk? Ik vind dat zo logisch! Films of muziek heb ik zelden gedownload. Ik vond dat dat veel te lang duurde. Bovendien liep het halverwege vast en had ik helemaal geen zin om uit te zoeken waarom de download vastliep. Maar boeken…Ik geef het ruiterlijk toe; ik heb ze gedownload en gejat. In het verleden was ik een dief. Maar…ik heb mijn leven gebeterd. Sinds jaren koop ik elk boek dat ik lees en sindsdien heb ik ook geen gewetenswroeging meer.

We hebben een boekenkast vol met Cd’s en Dvd’s. Daar ben ik niet heel blij mee. Een film draai je één keer en als hij erg goed is, twee keer. Veel vaker zal het niet zijn. Ondertussen neemt het ding plaats in. Dat vind ik onhandig. Zodra ik kon heb ik me geabonneerd op een filmkijkservice op het internet. Soms hebben ze een film niet die ik graag wil zien. Dan koop ik er een nieuwe bij. Voor muziek heb ik me ook al op een site aangemeld waar je tegen nette betaling zoveel van muziek kan genieten als je maar wil. Ik vind daar helemaal niets verkeerds aan. Ik betaal wat ik consumeer. Daardoor zijn de producenten in staat om nieuwe zaken te creëren waar dik dan weer van kan genieten.

Met de partijleider van de nieuwe piratenpartij staat een interview in de Volkskrant. Het blijkt een vrouw te zijn die vroegtijdig haar schoolcarrière afbrak en een website begon waarop ze haar fraaie lichaam, gehuld in Leren- en rubberen pakjes tegen betaling liet zien. Daar werd ze goed rijk van. Van dat soort werk wil ze nu. af en nu denkt ze veel te kunnen betekenen voor het land. Ze vindt dat het auteursrecht eigenlijk alleen voor haar geldt. Boeken, films, spelletjes, muziek; alles wat niet door lijsttrekker Ancilla van der Leest is geproduceerd moet vrij gejat kunnen worden. Maar, zo lees ik, haar foto’s in leren- en rubberen pakjes, daar moet je vanaf blijven.

Wat Ancilla van der Leest niet snapt is dat je als politicus geloofwaardig moet zijn. De piratenpartij is niet geloofwaardig en Ancilla van der Leest, in haar rol als partijleider, helemaal niet.