Als je een bestuurderspartij wilt zijn, moet je ervoor zorgen dat zoveel mogelijk mensen profiteren van jouw handelen. Dan moet je ervoor zorgen dat niemand zich te kort gedaan voelt en dat de poet eerlijk verdeeld wordt. Besturen is de mensen tevreden houden. Dat lijkt makkelijk, maar is verdomde moeilijk. Besturen is vaak boven jezelf uitstijgen; bedenken wat een gemeenschap nodig heeft om te stijgen op de ladder en de bestuurder handelt daarnaar ook al is het tegen zijn eigen principes en idealen. Besturen is steeds zoveel mogelijk mensen laten profiteren. Goed besturen is verdomde moeilijk omdat iedereen laten profiteren al heel snel kan betekenen dat de ene groep zich achtergesteld voelt boven de andere. Daar wordt je als bestuurder op afgerekend. Besturen is iets heel anders dan politiek bedrijven. Om politiek te bedrijven moet je een sterke eigen mening hebben. Een mening die afwijkt van wat anderen zeggen. Politiek bedrijven is niet hetzelfde als het streven naar een bestuursfunctie. Politiek bedrijven is een sterke mening hebben en een visie hebben voor de toekomst; waar willen we naartoe. Als je politiek bedrijft, dan probeer je anderen ervan te overtuigen dat jouw ideaal datgene is waar anderen op zitten te wachten. De PvdA wordt nu zwaar afgerekend als bestuurders; een bestuurder faalt namelijk uiteindelijk altijd!
Vandaag schijft historicus Willem Melching in de Volkskrant hoe het komt dat het zo verschrikkelijk mis gegaan is met mijn partij. Hij legt de vinger op de zere plek. Wat Melching schrijft is dat de PvdA haar principes en idealen overboord zette om een grote bestuurderspartij te kunnen blijven. Eeuwenlang koesterde mijn partij dat de kerk de emancipatie van de arbeider tegenhield. De verheffing van de arbeider werd tegengewerkt door God en Gebod. Met de komst van grote aantallen mensen uit islamitische landen ontstond een geheel nieuwe en vernieuwde arbeidersklasse. De PvdA wilde ook van deze nieuwe arbeidersklasse de aanvoerder zijn. De nieuwe arbeiders wilden wel massaal op de PvdA stemmen, maar dan moesten ze een vriendelijke houding aannemen met de godsdienst die ze hadden. Toen won de bestuurder het van de politicus. Want, om zoveel mogelijk stemmen te winnen om de bestuurders veilig te stellen, moest de politicus haar anti-godsdienst standpunt laten vallen. Van de religies die hier van oudsher waren, moet de PvdA’er niets hebben, maar de godsdienst van de nieuwkomer is welkom. Gekker kan het natuurlijk niet worden. Met het accepteren van de islam omarmde de PvdA alle religieuze uitingen waar de rechtse partijen zo tegen tekeer gaan.
Laten we elkaar eens even eerlijk in de ogen kijken, partijgenoten: De islam onderdrukt vrouwen, de islam houdt de mensen dom, de islam is geenszins voor verbroedering, de islam wil de arbeider niet emanciperen, de islam heeft helemaal niets met democratie en vrijheid. De islam wil de mensen in slaap sukkelen en de orde handhaven. De islam wil niet emanciperen. De islam wil helemaal geen vrouwen op belangrijke plekken. De islam wil alles bij het oude laten. De islam vindt ons, traditionele Nederlanders, helemaal niets. De islam wil een nieuwe zuil worden zonder contacten buiten die zuil. Daarom:
Godsdienst is opium voor het volk!
We worden afgerekend op ons falen als bestuurders terwijl we politici willen zijn. Om weer die vertrouwde politicus te worden hoeven alleen maar de oude idealen te worden afgestoft. Als je dat gedaan hebt, komt de rest vanzelf. Of niet, natuurlijk.