Eergisteren heb ik de veelgeprezen documentaire ‘De kinderen van Juf Kiet’ gezien. Indrukwekkend. Als er één woord van toepassing is, dan wel dit woord. Ik zat naast Juf Josien op de bank en we zagen een andere Juf aan het werk. Dat was buitengewoon moedig. Juffen laten niet graag in hun keuken kijken maar Juf Kiet durfde dat aan. Juf Kiet had niet een ‘gewone’ keuken, maar een getraumatiseerde keuken. Kinderen die van ellende niet goed wisten wat ze moesten en het maar nauwelijks konden uitleggen omdat ze hun moedertaal niet konden gebruiken om te vertellen wat hen bezighield. Ook hun moedertaal zou trouwens te kort hebben geschoten. Juf Kiet gedroeg zich alsof er geen camera stond. Waarschijnlijk was ze daar ook helemaal niet (meer) mee bezig. De kinderen ook niet. Iedereen was zichzelf en dat maakte het zo ontroerend. Een aantal kinderen zal ik nooit meer vergeten. George, bijvoorbeeld, met zijn zelfbeeld van nul komma nul. Of Haya die alles en iedereen tot haar eigendom bombardeerde. Onderdeurtje Rianna met haar sprekende gezichtje en haar wijduitstaande oren. Worstelende kinderen en een juf die de juiste weg wees. Zelf de grootste criticaster moet wel toegeven dat Juf Kiet dat geweldig deed.
Juf Kiet bleek een volhoudster die de balans wist te vinden tussen meevoelen met de kinderen en haar professionele opdracht. Ze leert de kinderen lezen, schrijven en rekenen en hoe je te gedragen in de wereld en daar doet ze geen enkele concessie aan. Aan de andere kant een juf die de ziel van getraumatiseerde kinderen ziet en hoort en er alles aan doet om de kinderen weer kind te laten zijn. De belangrijkste wapens van Juf Kiet: Stug volhouden, positieve bekrachtiging en haar eigen persoonlijkheid.
Omdat de klas over een langere periode gefilmd wordt zie je de kinderen zich ontwikkelen. Om dat in beeld te brengen focust de film op een paar kinderen. Haya is een van de rode draden die door de film loopt. Het eerste wat we van haar zien zijn haar dikke tranen; ze is gevallen en ze heeft een vieze broek. Ze wil dat Juf haar moeder belt om haar te komen ophalen. Dat begrijpt Juf Kiet best, maar daar komt niets van in; kinderen moeten leren om barrières te overwinnen. Maar Haya denkt dat haar juf haar niet begrijpt omdat ze geen Nederlands spreekt. Daarom gaat ze langs alle Syrische kinderen om te vragen of ze voor haar willen tolken. De strijd tussen Haya en Juf Kiet gaat je door merg en been en als de juf uiteindelijk wint (Haya heeft een schone, geleende, broek aangetrokken en zit tevreden te spelen met de andere kinderen) weet je dat het goed zit met deze onderwijzer; ze weet wat ze doet. Haya ontpopt zich als een kind dat zich van alles toe-eigent. Ook de kleine Rianna. Rianna wordt Haya’s eigendom. Je ziet het haast fout lopen. Aan haar capuchon wordt Rianna over de speelplaats gesleurd. Hoe juf Kiet dit negatieve gedrag weet te stoppen en van Haya een behulpzaam sociaal meisje weet te maken is haast ongelofelijk. Positieve bekrachtiging is het wapen dat de juf in haar strijd gebruikt en waarmee ze ook overwint!
Het jongetje George vergeet je niet snel. Een koppie vol negatiefs. Een koppie dat niet wil openstaan voor de lessen. Een jochie dat zich het liefst weg zou toveren van deze aarde. Maar aan het eind van de film staat hij te glunderen met zijn tafel-van-vijf-diploma. Wat is dat diploma nog ver weg, halverwege de film als je hem samen met de juf naar zichzelf in de spiegel ziet kijken en hij alleen maar dat ongewenste, lelijke, door oorlog verwoeste jongetje ziet.
Rianna, Haya en nog een ander meisje worden met z’n drietjes verliefd op het uiterst aaibare Macedonische jongetje Branche. En dan zijn het ineens hele gewone kinderen uit groep drie of vier.