De PvdA is mijn partij. Dat heb ik al heel vaak gezegd. Ik ben al heel erg lang lid van die club. Hoewel ik het heus niet altijd eens ben met de standpunten die gekozen werden, was dat nooit voldoende om uit elkaar te gaan. Ik heb zelfs weleens een keer wat anders gestemd, maar ik keerde altijd terug op het nest. Ik ben trouw aan mijn partij, soms op het hondse af. Ik vraag me af of het verlies van afgelopen woensdag iets in mij verandert. Mijn hart ligt bij de PvdA, maar kijk ik naar wat ik echt vind, dan pas ik veel beter bij GroenLinks. Maar GroenLinks regeert nooit. GroenLinks hoeft geen compromissen te sluiten. GroenLinks staat doorgaans langs de kant. Maar vanaf woensdag staat de PvdA langs de kant. In mijn stad heeft de PvdA vrijwel niets meer te zeggen, in mijn provincie is de PvdA nauwelijks nog vertegenwoordigd en vanaf woensdag dus ook bijna geen invloed meer in de Tweede Kamer. Alleen nog maar een doodzieke, zeer geliefde, burgemeester in mijn stad…Pas ik nog bij de PvdA?
Mijn partij moet groot zijn en moet invloed hebben, anders heb ik het gevoel dat mijn stem een weggegooide stem is. Maar wil dat zeggen dat als mijn partij een keertje stevig verliest (en dat hoort er nou eenmaal bij) en de partij daardoor minder invloed heeft, dat je dan moet weglopen? Nee natuurlijk. Maar de PvdA vecht inmiddels al vijftien jaar tegen een zeer slecht imago. Sinds Pim Fortuyn de laatste regering van Wim Kok de puinhoop van paars noemde, vecht de PvdA tegen een slecht imago. Alles wat mis gaat wordt op het conto van mijn partij geschreven. Echt alles. De partij weet altijd een leider te mobiliseren die alles desalniettemin overeind houdt: Na de nederlaag vanwege Fortuyn kwam Wouter Bos. Was Job Cohen een leider die alles redelijk bij elkaar hield, Diederik Samson wist te zorgen voor een geweldige opleving maar de gemeenten en de provincies raakten we kwijt. En ook Samsom zelf raakten we kwijt in de aanloop naar het drama van afgelopen woensdag. Geen invloed meer…dus. Het geloof dat de partij ooit weer die machtige positie kan krijgen, wankelt.
Mijn partij moet bij mijn idealen passen. Dat lijkt een open deur, maar dat is natuurlijk wel de kern. Ik ben een socialist. Ik verzet me tegen de invloed van het kapitaal; ik voel me solidair met de arbeidersklasse en mensen die het minder hebben dan ik; ik vind dat godsdienst opium voor het volk is. Dat is de basis. Maar die idealen zijn sleets. Het kapitaal is best goed beteugeld. De arbeidersklasse en mensen die het minder hebben dan ik zijn er veel, maar relatief gezien hebben ze het niet echt moeilijk; je moet van goeden huize komen om een sociaal netwerk te missen. Het dramatischte armoedegeval in Nederland is onvergelijkbaar rijk en geholpen als je het vergelijkt met de rest van de wereld. Met de komst van de islam is de PvdA godsdienst gaan omarmen… (Uit solidariteit met gelovigen in zee gaan zwemmen in een boerkini…getsie!!!!!)
Mijn partij moet het ideaal hebben om een betere wereld achter te laten. Een betere wereld is een groenere wereld. Mijn partij moet vechten voor het klimaat. Ik denk dat het niet meer de vraag is óf onze generatie een betere wereld achterlaat, maar of we überhaupt een wereld achterlaten. Een wereld waarop geleefd kan worden. Is de PvdA de goede partij om daarin de weg te wijzen?
Laat mij nog maar even nadenken over me myself and the PvdA. Je moet niet zomaar de relatie verbreken. Maar goed…de twijfel is er.