Ik had drie jonge kindertjes thuis. Dat was hard werken. Een veeleisende, drukke baan en veel studeren en die drie jochies te verzorgen. Op dat moment had ik het misschien wel ietsje te druk. Ik had best last van stress. Veel dingen moesten af. Op mijn werk maar ook thuis. Ik wilde, en kon, de opvoeding van de jongetjes niet aan Josien alleen overlaten. Ik was (en ben) gek op mijn jongetjes. Ik wilde er zoveel  mogelijk bij zijn. Hard werken. Heel hard werken. Daarom was het goed dat ik op dinsdagavond ging sporten. Volleyballen. Ik keek vaak uit naar de dinsdagavond. We gingen dan eerst lekker trainen en daarna nog even naar de kroeg. In de Rustenburgerstraat. Even een afzakkertje nemen.

In de kroeg raakte ik aan de praat met Sylvia. Heel gewoon. Geen bedoelingen. AL helemaal geen bijbedoelingen. Gewoon lekker kletsen. Lekker kletsen met Sylvia was heel lekker kletsen. Eigenlijk…verschrikkelijk lekker kletsen, Mijn hart ging sneller kloppen van haar bewegende mond. Ik kon mijn ogen niet van haar ogen afhouden. Zelden zulke ogen gezien. Zelden zo’n mooie kleur blauw gezien. En wat ze ook vertelde; het had met mij te maken. Het had te maken met haar en mij op dat moment daar in de kroeg in de Rustenburgerstraat. Ik had een klik met Sylvia, zoveel was wel duidelijk. Ik wilde haar springerige blonde haar aan mijn neus voelen kriebelen. Ik wilde haar lippen proeven. Ik wilde met haar mee naar huis en de liefde smaken. Ik wilde mijn onrustige hart kalmeren; mijn ongetemde verlangen bevredigen, ik wilde Sylvia.

Maar wat deed ik? Ik zei dat ik het ontzettend leuk vond om met haar te praten maar dat ik de volgende dag weer naar mijn werk moest. Ik betaalde mijn drankjes, stapte op de fiets en reed naar huis. Zo gaat dat met mij. Monogaam, heet dat. Enne…ik heb er geen spijt van, want met mijn Josien heb ik onze drie jongetjes volwassen kerels zien worden. Mijn soulmate en co-ouder is mijn minnares, mijn beste vriend, mijn grote liefde, mijn intellectuele klankbord. Ze matigt mijn meningen en voorkomt dat ik brokken maak. En dat doe ik ook voor haar. Eens moet ik haar loslaten omdat niets voor eeuwig is, behalve de dood. Ik ga en zij gaat; onvermijdelijk. Zo voelt dat bij mij…

Toch knaagt er soms iets aan me. Niet aan het gevoel of ik met Josien de juiste keuze heb gemaakt. Daar heb ik nog nooit echt aan getwijfeld. Ik ben zonder meer de vader van mijn jongens. Ook daar twijfel ik geen moment aan. Wel heb ik me afgevraagd of ik hip genoeg was. Monogaam leven is niet zo hip. Niet zo opwindend. Er werd beweerd dat niet alleen bijna iedereen het voortdurend met een ander doet, maar dat ook een aanzienlijk deel van de kindertjes niet door pappa verwekt is. Mijn vraag aan mezelf: Ben ik niet een beetje saai met dat monogame gedoe van me? De hele wereld bedonderd elkaar, en jij ben de braafheid zelve… Brave Hendrik! Jekkes!

Jeske Hendriks schrijft vandaag in haar ‘Gezond’ column in de Volkskrant over wetenschappelijk onderzoek naar polygamie. Er werd gesteld, en met cijfers onderbouwt, dat mannen vaak hun eigen kinderen niet opvoeden Deze cijfers blijken voort te komen uit onderzoek op mannen die een vaderschapsonderzoek wilden; die mannen twijfelden dus al aan de trouw van hun partner. Nu blijkt er ook onderzoek te zijn gedaan onder een meer representatieve groep mannen en kinderen. De conclusie uit dat onderzoek is, dat het overgrote deel van de mannen juist wel hun eigen kinderen opvoedt en dat mensen grotendeels monogaam leven. Just like me!