Ik voelde me een hele kerel toen ik acht jaar oud was. Mijn vader bracht ons op een dag naar het zwembad voor zwemles. Wij namen in de auto afscheid van hem en liepen het zwembad binnen. Maar toen ik in de hal van het Zuiderbad stond, ontdekte ik dat ik mijn tas vergeten was. Daarom liep ik weer terug naar de auto. Mijn vader stond daar gelukkig nog. En toen zag ik dat hij aan het huilen was. Tranen met tuiten. Mijn sterke almachtige vader met biggelende tranen. Ik wist niet dat het kon. De wereld op zijn kop. Toen hij mij zag probeerde hij zijn gehuil te verbergen, en gaf hij mij mijn tas aan. Maar mijn ogen kleefden aan zijn gezicht. Het laatste wat ik van mijn vader zag, waren zijn tranen. Hij reed weg, mijn leven uit, in zijn nieuwe auto, naar een nieuw leven. Hij keek niet meer om.

In mijn vaderloze wereld, kwam mijn vader op de troon te zitten. De huilebalk droogde zijn tranen. Op zijn troon werd hij een onverschrokken krachtpatser. Een voetbalheld die slechts door een speling van het lot niet naast Cruyff speelde. Hij werd concertpianist en componist van de mooiste muziek en bovendien een groot kunstschilder. Daar zat hij. Mijn grote, sterke, talentvolle vader. Op zijn troon. En ik aanbad hem.

Op mijn veertiende besloot ik het heft in eigen hand te nemen en ging ik op zoek. Wie als veertienjarige zoekt, die vindt hem ook. Tenminste, ik vond hem. Net uit de bajes. Stevig aan de drank. En ik zag in de loop van de jaren dat die troon waar ik hem opgezet had, eigenlijk een heel gewone keukenstoel was. Ik zag zelfs dat hij regelmatig met zijn dronken kop van die keukenstoel af donderde. Na een kort en extreem ongezond leven, overleed hij. Je mag het eigenlijk niet zo zeggen, maar wellicht was dat het beste voor alle partijen.

Gisteren was Andrea Maier te gast bij Thomas Erdbrink als zomergast. Een bijzonder innemende vrouw die waanzinnig kan vertellen over haar vak. Ze is (onder anderen) hoogleraar aan de VU in de gerontologie. Ze doet onderzoek naar het verouderingsproces van mensen en haar doel is, om mensen ouder te laten sterven. Ik heb aan haar lippen gehangen. Wat vertelde ze leuk over oude mensen en de dingen die voorbijgaan. Maar toen kwam ze op de persoon die ze zelf was. Hoe ze was opgevoed. En ze vertelde over haar vader. Een man die veel problemen had overwonnen. Een man die gek op zijn dochtertje Andrea was…Maar op een dag was het over. Over en uit. Haar vader had zich niet alleen van zijn vrouw laten scheiden, maar ook van zijn kinderen. Hij was echt weg en kwam echt niet meer terug. Zelfs nadat haar moeder op jonge leeftijd overleed werd er geen contact hersteld. Ik merkte dat ik daar boos om werd; van je kinderen kan je niet scheiden, galmde het in mijn hoofd. En terwijl ze dat vertelde zag ik mijn vader. Mijn vader die ik op een troon had gezet. Bij mij was hij er weer afgevallen, maar bij Andrea Maier zat hij er nog op. Ik zag hoe gelukkig Andrea Maier was met haar vader op de troon. Waarom zou ze zich dat laten afpakken? Waarom had ik mijn koning vader ingeruild voor een vallende ouder? Dom. Dom van me.