Ik moet wat teleurstellingen verwerken de laatste tijd… Eerst afgelopen zondag. Het is natuurlijk wel duidelijk hoe deze Amsterdammer denkt over voetbal. Over de eredivisie. Er leek geen vuiltje aan de lucht. Maar dat dichterbij sluipen had me wakker moeten maken. Uiteindelijk het uitgangspunt voor afgelopen zondag: Hetzelfde aantal punten, maar een beter doelsaldo. Goed, toegegeven, niet echt een solide basis. Maar zondag leek het qua tegenstander bijna zeker. Zij en wij tegen boeren, maar wij tegen de zwakste boeren. Uit Doetinchem. Een zware teleurstelling. En zij daar in Eindhoven maar feesten… terwijl wij hier gewoon naar ons werk moesten. Tsja, zo gaat dat.

Maar een teleurstelling komt nooit alleen. Connie Palmen, gisterenavond. Schrijfster van kapsones boeken. Eigenlijk nog nooit een goed boek van d’r gelezen. Nog nooit een boek waarvan ik dacht toen ik het uit had…YES! Altijd gewauwel over hoe slim ze zelf wel niet is en hoe dom de rest. Haar kapsel zit nog precies hetzelfde als toen ze nog niet met Ischa Meijer omging dertig jaar geleden, kan je nagaan. Connie Palmen. Haar roman wint de Libris literatuurprijs. En dat terwijl er minstens twee boeken sowieso boeiender zijn. Wat een teleurstelling.

Bijkomend probleem is dat ik die roman van Palmen ook nog eens moet gaan lezen. Ik ben al een poos afgehaakt bij Palmen. In haar eerste succes, De Wetten, plaatst ze zichzelf in een superieure underdogspositie door relaties aan te gaan met geleerden en gezagsdragers. Gewoon een vervelend boek om te lezen. Vervolgens heb ik ‘De vriendschap’ uitgekregen. Haar matig begaafde vriendin naast de super en heel erg hoogbegaafde schrijfster; Connie Palmen herself dus. Nee, ik ben geen fan.

Als ik het voor het zeggen had, had ik het toch nog erg moeilijk gehad. Alleen al doordat ik enkele boeken niet gelezen heb. Maar dat is een detail….

Ik zou moeten kiezen tussen ‘De Onderwaterzwemmer’ van Thomése en ‘De Onervarenen’ van Joke van Leeuwen. Ik denk dat ik uiteindelijk voor de laatste roman had gekozen. Joke van Leeuwen weet de spanningsboog over de hele roman erg hoog te houden terwijl de boog in Thomése zijn roman wat inzakt na het ijzersterke begin. Maar beide romans zijn uitzonderlijk goed.

Het taalgebruik van Joke van Leeuwen heeft mij gecharmeerd. Je kan moeilijk ontdekken waar hem dat nou precies in zit. Wat zij schrijft is zo helder. Ik heb dat geweten aan het feit dat ze ook kinderboekenschrijfster is. Je kunt wat ze schrijft, gewoon niet verkeerd begrijpen. Tot nog toe heb ik alleen historische romans van haar gelezen. Het probleem van een historische roman is dat je met de ogen van nu meeloopt in een andere tijd. Gevoelens van toen en nu zijn gelijk, maar het handelen naar aanleiding van die gevoelens compleet verschillend. Dat veroorzaakt spanning bij de lezer. Vrouwen die het écht beter weten, nemen juist niet het heft in handen, want zo ging dat in het verleden. Echt heel boeiend!

Wat mij betreft heeft Joke van Leeuwen de prijs gewonnen. Ajax niet…want dan hadden ze maar wel moeten winnen…van die boeren.