Het is bijna Valentijn. Dat merk je goed in de krant van gisteren. Alles over daten, seks en liefde. Een liefje vinden is aan snelle verandering onderhevig, lees ik. Wist ik ook eigenlijk wel. De internetontwikkelingen gaan op dit moment erg hard en dat sijpelt door naar alle hoeken en gaatjes van ons bestaan. Interessante vraag zou zijn waarom zoveel mensen via Internet hun partner willen zoeken want je kunt moeilijk over een verbetering ten opzichte van vroeger spreken. Nu vinden mensen elkaar; toen vonden mensen elkaar. Alleen de manier waarop is anders. Zou ik mijn Josien nu via internet willen vinden? Nou nee. Ik denk dat ik er dan met veel minder plezier op terugkijk dan dat ik nu doe.

Josien en ik hebben elkaar leren kennen tijdens de vakantie. Een jongerenkamp waarin milieu- en natuurbescherming centraal stonden. Gedurende het kamp was ze me wel opgevallen. We hadden elkaar in de ogen gekeken en we hadden naar elkaar geglimlacht, maar verder was het niet gekomen. Op de laatste avond een kampvuur. Eén van de vaste nummers, destijds, in zo’n kamp. En daar rond het kampvuur had ik me ‘toevallig’ naast haar gemanipuleerd. Het was een mooie avond aan het eind van een mooie warme dag. Het vuur brandde mooi en vonken stegen hoger en hoger tot ze uitdoofden. Zacht knapperde het. En er was wijn. Hele slechte wijn. We dronken het uit de plastic bekers die we van huis hadden meegenomen. De wijn sloeg je mond droog. De anderen jongeren die in het kamp zaten kletsten dat het een lieve lust was. Doordoor ontstond er een geluidswal rondom Josien en mij. Een soort cocon. Daar ontdekten we elkaar echt. We beseften dat we een onderdeel van elkaar gingen worden. Ik trouwens iets minder dan Josien. Maar later werd dat echt wel duidelijk.

Heb ik dan nooit iets met internet en vrouwen gedaan? Jazeker wel. Maar uiteindelijk liep dat niet helemaal goed af. Tenminste, zo voel ik dat achteraf. Het was geen datingsite waarop ik me had aangemeld, maar een correspondentiesite. Ik wilde graag van gedachten wisselen met mensen overal ter wereld. Daar leerde ik bijvoorbeeld Iraanse Najme kennen. En omdat ik van eten hou en zij ook, ging het al snel over… eten. En toen nodigde ze ons uit om bij haar te komen eten. En dat deden we dus. Fantastisch! Josien en ik naar de Islamitische Republiek Iran om een vorkje met Najme en haar dochtertje Mobina te prikken. Eén van de avonturen van ons leven. Een heerlijk avontuur!

Maar er was ook een vrouw uit de Filipijnen. Ze wilde graag naar West-Europa en ondanks dat ik vertelde dat ik heel gelukkig was met mijn Josien en niet met haar wilde trouwen, drong ze erg aan. Ze kleedde zich uit voor de webcam en ik vond dat best geil; ik ben ook maar een gewone man. Maar na die ene verkleedpartij besefte ik dat ik niet op die weg wilde rijden en dat vertelde ik haar. Daar nam ze geen genoegen mee en sindsdien stalkt ze me. Soms intensief; dagelijks mailtjes. Maar dan hoor ik ineens niets meer van haar en haal ik opgelucht adem. Maar echt vergeten doet ze me niet, want na verloop van tijd krijg ik weer een mailtje: ‘Hi Dy, my handsome Dy. I allways love you.’

De Volkskrant heeft vooral oog voor sites als Tinder en Happn. Bij nader inzien zijn mensen op die sites niet op zoek naar de liefde van hun leven, maar naar een snelle date die je even snel weer kunt dumpen. Normaal zou ik dat het uitgaansleven noemen. Oppervlakkig en snel. Op de één of andere manier is dat voor lezers en publiek veel interessanter dan het zoeken van bestendige liefdes. Ik vind het allemaal best.