De regen komt vandaag met bakken uit de hemel. Als je het nieuws mag geloven is de aarde op dit moment één grote sompige kluit modder. Overal lijkt wateroverlast het grootste probleem. Dat is natuurlijk niet zo, maar je krijgt haast wel die indruk. Dat was heel anders 33 jaar geleden. Dat was een mooie nazomerdag. Ik wilde toen nog niet leraar worden. Moeilijke constructie. Ik zat op een lerarenopleiding maar wilde geen leraar worden. Nederlands wilde ik studeren en geschiedenis, meer niet. Ik wilde die vakken eigenlijk aan de universiteit studeren, maar daar had je een vwo-diploma voor nodig en ik had een havodiploma en geen enkele zin om dat vwo-diploma alsnog te halen. Daarom dus de lerarenopleiding en dus moest ik stagelopen. Ik had me aangemeld op een school die inmiddels al vier of vijf keer van naam veranderd is. Ik denk ook niet dat er ook nog maar iemand werkt die ik er in die tijd heb leren kennen.

Het schooljaar was nog maar net begonnen. De eerste lessen had ik achter in de klas bijgewoond. Mijn stagebegeleider had de pest aan me sinds ze hoorde hoe mijn leven in elkaar zat op dat moment. Ik geloof dat ik op dat moment één van de gelukkigste jongens op aarde was. Ik beleefde de liefde van mijn leven en dat had geresulteerd in een dik buikje. Dat aangekondigde kind kwam op dat moment helemaal niet uit, maar toch was het meer dan welkom. Mijn stagebegeleidster was een vrouw alleen en mochten de voortekenen niet bedriegen, dan is ze dat, 33 jaar later, nog steeds. Terwijl ze dat niet wilde. Ze had graag een geliefde geweest en ze had graag een zwellende buik gehad. Daarom mocht ze me niet; omdat mijn geliefde dat geluk wel had.

Naarmate de geboorte dichterbij kwam, beseften we dat onze huisvesting niet optimaal was. We woonden sinds een paar maanden samen in mijn woning aan de Oostenburgergracht. Laten we eerlijk zijn, het was een krotwoning. Prima in te wonen als jongen alleen en ook met z’n tweeën lukte het nog wel. Maar een piepjong gezinnetje, dat kon niet in die woning want die woning kende weinig luxe. Een douche, bijvoorbeeld, zat er niet in. Veel te laat waren we ons dat gaan beseffen. De enige mogelijkheid om ietsje meer voorrang te krijgen op de woningmarkt was trouwen. Vastleggen dat je met je geliefde en het nog ongeboren jochie in haar buik een gezin wilde vormen. We keken elkaar aan en we wisten dat het ons helemaal niets uitmaakte of we onze liefde officieel vastlegde of niet en dus wilden we best voldoen aan de eisen die het bureau herhuisvesting stelde aan een urgentiebewijs. Dus gingen wij trouwen.

Om het trouwboekje niet belangrijker te maken dan het voor ons was, hielden we onze trouwerij geheim. Slechts twee mensen wisten ervan: Hetty en Sonja. Dat waren onze getuigen. Ik had vrij genomen van mijn stage. Zo togen we met z’n vieren naar het West-Indisch huis. Ik was echt zenuwachtig. Veel zenuwachtiger dan ik had gedacht dat ik zou zijn.

De geschiedenis gaf 11 september in 2001  een ander aanzicht, maar ik denk vooral aan mijn geliefde met haar ronde buikje die zo verschrikkelijk onomwonden ‘ja’ zei tegen mij…op 11 september 1984.