Het is al een paar dagen bloedheet. Ik vraag me af in hoeverre mijn plantjes dat aankunnen. Mijn net opgekomen gele komkommerplantjes bijvoorbeeld. In de huiskamer had ik potjes met aarde gevuld en daar gele komkommer zaadjes in gedaan. Maar na drie weken nog geen enkel teken van leven. Met weinig hoop zaaide ik daarop een rijtje rechtstreeks in de tuin. Tegelijkertijd kon ik plantjes gele komkommer kopen. Dus zette ik aan weerzijde van mijn schijnbaar vruchteloze zaaisel een plantje. Twee weken later zie ik dat niet alleen de twee plantjes fantastisch gedijen, maar dat ook het zaaisel goed is opgekomen. Nu zitten we dus ineens met een overdosis gele komkommer. Josien dreigde meteen met de schaar. ‘Afknippen’ vond ze, omdat de plantjes veel te dicht op elkaar zouden staan. Dat is misschien wel zo, maar aan de andere kant hebben we in een ander bed augurkenplantjes gezet en die zijn een uitgedroogde dood gestorven… Misschien kunnen we wat overplanten. Tenminste als de plantjes het bloedhete weer en de droogte overleefd hebben. Dat weet ik nog niet, want we zijn net terug van een heel erg lang en warm weekend Drenthe.

Vroeger toen ik nog aan de hand van mijn ma meeging met boodschappen doen, kan ik me herinneren dat de gele komkommer nog gewoon, naast zijn groene variant in de winkel lag. Ik vond die gele veel mooier dan de groene. Maar mijn moeder kocht ze niet omdat ze zo verschrikkelijk bitter konden zijn. Veel mensen dachten hetzelfde als mijn ma en daarom verdween de gele komkommer langzaam uit de schappen. Dat is erg jammer, want het is een komkommersoort die geen kas nodig heeft. Het is een plant die juist beter gedijt in de volle Nederlandse grond. Daarom ben ik ook zo blij met mijn plantjes omdat ik straks iets ga oogsten (even afkloppen) dat je nergens in de winkel kunt kopen.

Nergens? Een heel klein winkeltje aan de Amsterdamse Vrijheidslaan blijft dapper weerstand bieden. Daar kan je de ingelegde gele komkommer volop kopen. En lekker dat hij is! Het is dat ik tegen mijn diabetes-dieet moet zondigen, anders at ik er kilo’s van. De Leeuw legt ze in. In kleine schijfjes of partjes, maar je kunt ook grote stukken kopen. De zaadlijsten hebben ze uit de komkommer verwijdert en daarna ingelegd. Als je er in bijt gaat er een shiffer over je rug. Zo lekker! Je bijt en met een knapper dring je door de wat stevige schil heen. Dan ben je in het vruchtvlees beland. Het sap loopt langs je wang. Een ware culinaire sensatie. Maar bijna uitgestorven. Alleen De Leeuw maakt de gele komkommer nog in. En ook, maar dan meer op incidentele basis, zuurkoning Kesbeke. Ik heb een poging gedaan om dit culinaire genot op de lekkere-eters-wereld-erfgoedlijst te plaatsen! En dat is gelukt!

Ik maak ze natuurlijk ook zelf in. Ik heb nog één pot van mijn oogst van twee jaar geleden. Die bewaar ik voor een speciale gelegenheid. Mijn komkommer is niet zo lekker als de komkommer van De Leeuw, maar toch lekker genoeg om erover op te scheppen!

Op dit moment is er een hevig onweer aan de gang. Net heb ik even gekeken op de regenradar of de wolk ook onze tuin bewaterd heeft. Gelukkig wel…morgenavond gaan we even kijken of de plantjes nog leven!