Ik was al compleet verslaafd geraakt aan Google Earth. Vooral aan streetview. Ben ik dus helemaal gek op. Ik correspondeerde veel met mensen in het buitenland, want ik deed nog veel met social media. Aan degene met wie ik correspondeerde vroeg ik het adres. Vervolgens wandelde ik naar dat adres met Google streetview. Dan stuurde ik een plaatje op van de huisdeur. Dat lukte overigens niet zo heel vaak. Ik zat meestal berichtjes uit te wisselen met mensen van mindere komaf. In landen van mindere komaf. Of gewoon, plekken waar Google weinig toegang toe had. Neem Oeganda. Ik heb een paar jaar regelmatig gecorrespondeerd met Sarah. Ze liet het voorkomen alsof ze best aardig woonde, maar al met al kreeg ik toch een ander beeld. Ze bewoonde ergens een krot. Zonder specifieke adresaanduiding. Ergens daarzo, woonde ze.
Arme Sarah. Zoals zoveel mensen in mijn leven, ben ik haar definitief uit het oog verloren. Ze werkte twaalf uur per dag, zeven dagen per week en verdiende honderd dollar. Daar kon ze net niet mee rondkomen. Een vrouw alleen met een kind. En haar baas wilde dat zij zijn minnares werd. Best dwingend. Ik wilde haar een cadeautje sturen. Maar omdat ze geen vastgesteld adres had, gaf ze het adres van ‘vrienden’ op. Weg pakje.
Voor Sarah d’r straat had Google geen belangstelling. Ik heb nooit in haar krottenwijk kunnen rondbanjeren. Maar wel in Madrid, Brussel, Parijs of Londen. Ook in Rotterdam, Den Haag of Gilbert in Arkansas. Ik geniet ervan. Soms vind ik van mezelf, in mijn luie stoel, dat ik een wereldreiziger ben!
Maar Google heeft er iets nog veel verslavenders aan toegevoegd; Kunst. Je kunt nu niet alleen langs de gevels van het Rijksmuseum streetview-wandelen, maar ook binnen de muren van het museum. Wandelen in een museum kan voorlopig, heb ik begrepen, alleen in het Rijks. Maar als ik me niet vergis, gaan vele musea volgen. Ik weet niet of ik ernaar uit moet kijken. Ik wil zoveel doen en virtueel door een museum wandelen is zo verslavend! Vanochtend heb ik een tijd stil gestaan voor een schilderij van Pieter Aertsen. De aanbidding van de koningen (hoewel er maar één koning zichtbaar is). Maria zit naast een mand. Ik heb lang getwijfeld over wat er in de mand zit terwijl ik het eigenlijk al meteen zeker wist. Josien ook. Zij zei het meteen hardop… Een mand vol met opgevouwen luiers. Voor het kindeke Jezus dat vrolijk in zijn blote piemeltje op schoot van Maria zich de aanbidding laat aanleunen. Pieter Aertsen wilde kennelijk het aardse van het Jezus kindje benadrukken. Zelfs Jezus deed het in luiers. Tegenvaller. Van Jezus hadden we toch wel verwacht dat hij meteen zindelijk was.
(zelf gefotografeerd…)Vanochtend heb ik al mijn tijd verdaan met door het Rijks wandelen. Ik heb de middeleeuwen (tot aan Pieter Aertsen) inmiddels gehad. Ik moet nog een verdieping of vier. In de Volkskrant van vandaag staat ook nog dat ik eindeloos kunt inzoomen op de nachtwacht. Zo ver, dat je de penseelstreken op de neus van Frans Banninck Cocq kunt zien. Heb ik nog niet gedaan. Ga ik zo nog even doen.
Wat doet Google mij aan?