Stel, je kon de opera Ariodante van Georg Friedrich Händel op een A4-tje zetten en je vouwde het papier dubbel, dan vond je op de vouwlijn het dramatische hoogtepunt van de opera. Dat dramatische hoogtepunt is even slap als de toedracht en afloop van het verhaal, maar desalniettemin het hoogtepunt. Gelukkig is Ariodante een opera en in opera vormt de muziek de hoofdschotel. Dat centrale punt is absoluut het muzikale hoogtepunt. Scherza Infida. Een aria van een ongekende schoonheid die je vanaf de eerste maten meevoert naar alles wat fijn en leuk is maar ook naar de droevige hoogtepunten waar je desalniettemin warm aan terugdenkt. Het is vaag wat ik schrijf, maar toch duidelijk…Het is een aria zoals er weinig van geschreven zijn. Alleen de allergrootsten kunnen zulke emoties louter met klanken opwekken.

Gisterenavond zat ik in het muziektheater. Zelden een opera gezien met zo’n voorspelbare, overdreven, nauwelijks geloofwaardig plot, maar met zo’n hemelse muziek. Als je dat in de zaal mag meemaken, dan ben je een bofkont. Helemaal als je ziet wat voor een fantastisch theater ervan gemaakt is en hoe het uitgevoerd werd. Een slap verhaal tot een meer dan boeiende voorstelling maken is echt kunst. Ik was een bofkont, gisterenavond, want ik zat in de zaal. Er ontspon zich een visueel en muzikaal schouwspel van jewelste. Met een hele reeks hoogtepunten, maar Scherza Infida als de Mount Everest onder de hoogtepunten. Visueel hoogtepunt waren de poppenspelen aan het eind van elke acte. Ik heb genoten!

Ariodante brengt je bij de roman De Virtuoos van Margriet de Moor en de film Farinelli, il Castrato. De mannelijke hoofdrol, Ariodante, wordt gezongen door een mezzosopraan. Mannen zingen doorgaans geen mezzosopraan. Gecastreerde mannen wel. Wij vinden het, godzijdank, onethisch om een jongetje vanwege zijn mooie stem, van zijn balletjes te beroven. Daarom is het haast onmogelijk om Ariodante (en vele andere opera’s uit die tijd) uit te voeren zoals het destijds werd gedaan. zangeressen gaan tegenwoordig als mannen verkleed de bühne op bij opera’s uit die tijd. Maar dat mocht de pret niet drukken. Twee kanjers van vrouwen zongen de mannelijk hoofdrollen zonder dat er sprake was van een verkleedpartij. Heel anders dan bijvoorbeeld Cherubin in La Nozze de Figaro of Octavian in Der Rosenkavelier. Ook daar vrouwen verkleed als mannen. In deze operas geven de verkleedpartijen een extra dimensie omdat Mozart en Strauss dat ook zo bedoeld en gewild hebben..

Scherza Infida doen tranen in je ogen wellen. Zeer ontroerend. Ik had wat territoriale problemen met een dikkig mannetje naast me, maar Scherza Infada nam me toch voor hem in. Tranen biggelde over zijn wangen. Ik hield ze binnen. Mooi, ontzettend mooi!