Ton Heijdra is overleden en dat heeft mij diep geschokt. Met hem gaat een heel fijn mens verloren en een oneindige hoeveelheid kennis. Ton wist alles over Amsterdam en als ik ALLES zeg dan bedoel ik ook alles. Veel heeft hij opgeschreven en gepubliceerd en veel heeft hij verteld, maar dan nog blijft er verschrikkelijk veel over dat nu verloren is gegaan. Toen wij nog maar net in 2002 naar onze woning waren verhuisd, kregen we Ton Heijdra en Alice Roegholt op bezoek. Samen hadden ze museum ‘Het Schip’ opgericht. Wij konden ons geluk niet op dat we zo’n prachtig Amsterdamse Schoolwoning in onze schoot geworpen hadden gekregen en raakten niet met hen uitgepraat. Op hun vraag of ze ons huis mochten bekijken omdat ze op zoek waren naar nog originele onderdelen van het interieur, hebben we ze vol enthousiasme rondgeleid. Het museum was toen nog maar alleen het postkantoortje. Sinds die eerste ontmoeting in 2002 hebben wij met Ton (en ook met Alice) altijd een goede en vriendschappelijke contact onderhouden. Het museum groeide sindsdien gestaag naar het volwaardige museum dat het nu is geworden.

In 2020 vroeg Ton mij om deel te nemen aan de werkgroep Fré Cohen.  Ik voelde me zo gezien en gewaardeerd! Ton bleek een zeer bekwame mentor en stimuleerde en enthousiasmeerde mij tot grote hoogte. We waren streng en kritisch naar elkaar en hij een stuk meer naar mij, maar ik was dan ook een beginner in dit metier. We hebben intensief samengewerkt bij het onderzoek voor de tentoonstelling en het schrijven van het boek in een hele gekke tijd. Het museum werd tot ons grote verdriet gesloten vanwege corona. Vergaderen deden we aan tafeltjes die op anderhalve meter van elkaar stonden. Een mooie tentoonstelling over Bruno Taut was compleet in corona vastgelopen. Na één van onze overleggen vroeg Ton of ik de Taut-tentoonstelling al had gezien en toen ik vertelde dat het museum sloot toen ik ernaar toe wilde, zijn we samen naar boven naar de tentoonstellingsruimte gelopen. Omdat Ton eigenlijk alles wist en dan ook nog iets meer en ik een privérondleiding van hem kreeg was dat natuurlijk fantastisch. Uit enthousiasme ben ik dat jaar nog naar Berlijn geweest om het werk van Taut ‘in het echt’ te bewonderen.

Het lezen van elkaars teksten, het graven in archieven, het zoeken naar de bewijzen van je vondsten en die verdedigen, het contact leggen en interviewen van diverse deskundigen, het was voor mij een geweldige tijd die helemaal niet los te denken is van Ton Heijdra.

Twee weken geleden kwam ik hem tegen in ‘onze’ buurt. Hij fietste richting het museum en ik juist er vandaan. We hebben even met elkaar gesproken. Zijn actieve rol in het museum was afgelopen. Ik kreeg het idee dat hij dat wel erg jammer vond maar ook dat hij er zich bij neergelegd had en een nieuwe weg in het leven gevonden had. Dat leven is nu geëindigd. Vaarwel Ton! Ik zal je missen en vele anderen ook.