We zijn een paar dagen in Laon. In de middeleeuwen was Laon een stad van aanzien. Een stad met een universiteit waar geleerden van naam lesgaven. Pierre Abelardus, een van de grootste geesten uit de hoge middeleeuwen, heeft in deze stad zijn opleiding gehad, kan je nagaan. Een stad waar ze de op dat moment mooiste en grootste kathedraal bouwden. Een kathedraal die het voorbeeld werd voor Chartres en Parijs. In die stad zijn we dus. Maar sinds de middeleeuwen is Laon niet meer gegroeid. Omdat de andere steden wel groeiden, krijgen we nu de indruk dat Laon een enorme kathedraal is, met een onooglijk stadje er omheen. Naast de kathedraal is er eigenlijk weinig te beleven in Laon. Op het kaartje van de VVV zagen we dat er ook een tempelierskapel was. Daar aangekomen bleek de kapel in volledige restauratie en dus gesloten te zijn. In het naastgelegen gebouwtje is het gemeentemuseum gevestigd.

De collectie bleek een ratjetoe. Van alles en nog wat; uit alle eeuwen en uit alle windstreken. Op zich wel vreemd want als de stad in de middeleeuwen zo’n voorname stad was, dan moeten daarvan toch objecten zijn die je in dit museum kunt laten zien? Juist de ‘afdeling’ middeleeuwen was uitermate pover.

Toch wel een paar aardige dingen. In de collectie een schilderijtje van Isaak van Ostade, het broertje van Adriaen, dat zeker de moeite waard is. Met het blote oog is er nauwelijks iets op te herkennen. Het schilderij is vies en verdient een schoonmaakbeurt. De titel: ‘De onderbroken lunch’ (Le dejeuner interrompu). Het schilderij is grotendeels zwart waarop met wat moeite wat figuurtjes te herkennen zijn. Toen ik de camera van mijn telefoon op het schilderijtje richtte; leek de camera dwars door de vuiligheid heen te kunnen kijken en daardoor ontwaarde we een grappig bedoeld huiselijk tafereeltje. Twee kinderen houden hun neus dicht terwijl een vrouw de baby verschoond. Op een tafeltje een bord pap. Een man kijkt lachend naar de kinderen. Ik geef toe dat ik geen mooie foto maakte, maar je ziet in ieder geval iets.

Het tweede schilderij dat de moeite waard was, is een zeventiende eeuws portret van een onbekende oudere vrouw gemaakt door een onbekende schilder. Die anonimiteit is gek, want het is absoluut een mooi schilderij; de vrouw staat er levensecht op. Ze lijkt begijn of non en zou je zo bestraffend kunnen toespreken. Volgens het bijschrift zou de kunstenaar een Franse schilder zijn. Maar ja, wie dan?