Ik had graag een dochter willen opvoeden. Is er niet van gekomen want ik kreeg alleen maar jongetjes. Was ik ook heel erg blij mee. Maar het gaf wel een draai aan ons leven. Veel voetbal en vechtsporten. Geen ballet en paardrijden. Wel werken als vakkenvullers bij de Gamma en de Praxis maar geen kassières bij de Appie. Alles gaat net even anders. Ik heb het gevoel, maar misschien begin ik hier de boot te missen, dat meisjes het makkelijker op school hebben. Mijn jongens helemaal niet. Met hun fantastische stel hersens rekenden ze elke som uit, maar een mooie erlenmeyer tekenen lukte ze niet. Bij alle vakken waar ze goed in waren telde de vorm even zwaar als de inhoud. Het kookpunt van water was niet alleen 100 graden, maar bestond ook uit een fraai getekende erlenmeyer en een uitgebreide beschrijving waarom het zo handig is dat water kan koken en wat het getal 100 daar mee te maken heeft. School viel niet mee voor mijn mannen en ik heb het idee dat het talent van veel meisjes beter gespreid is over vorm en inhoud. Maar wat weet ik ervan…

Waar ik voor mezelf erg zeker van ben, maar waar Josien me graag om uitlacht, is dat ik een erg beschermende vader zou zijn voor mijn dochters. Ik zou zo bang zijn dat hen iets overkomt, dat ik een cordon van veiligheid om hen heen zou bouwen. ’s Avonds of ‘s nachts alleen over straat…ik zou mijn hart vasthouden. Té korte rokjes of te diep uitgesneden bloesjes; ik zou er wat van zeggen. Heus de meeste mannen en jongens beheersen zichzelf, maar je hebt er altijd mensen onder die haar graag wat aandoen. Ik was best beschermend voor mijn jongens, voor meisjes had ik misschien wel onuitstaanbaar beschermend kunnen zijn.

In de Utrechtse variant van de bible belt zijn vrijwel op dezelfde dag, vrijwel op dezelfde plaats twee meisjes van vrijwel dezelfde leeftijd vermoord. Hoewel ik er eigenlijk niet aan denken wil, houdt de zaak mij enorm bezig. Veertien jaar is nog zo verschrikkelijk jong. Meisjes van veertien zijn nog in de groei. Hebben te grote tanden in een te klein mondje, hebben te lange armen en benen; zijn gewoon nog niet in evenwicht. Hyperpubers zijn het. En dan vermoord. Als pa zou ik me zo verschrikkelijk schuldig voelen. Ik zou tot in mijn tenen verdriet voelen; ik zou gek worden van verdriet, maar ik zou me ook zo verschrikkelijk schuldig voeren. Je hebt haar als vader niet kunnen beschermen. Het voelt zo erg als falen.

Vandaag in de krant een uitgebreid artikel. Ook een foto. Een foto van een gereformeerd gezin. Vijf meisjes. Vijf dochters. Hun vader staat ietsje op de achtergrond. Hoe kan je zoveel meiden de bescherming bieden die ze nodig hebben? Of hebben ze die bescherming helemaal niet nodig? Ik weet het niet. Ik raak zelf een beetje de weg kwijt. Het artikel in de Volkskrant laat aan het eind een moeder van een meisje van dertien aan het woord. Ze checkt elke avond even de telefoon van haar dochter. Met wie heeft ze ge-appt, met wie heeft ze ge-smst, met wie heeft ze gebeld? Tsjoe…dat gaat ver! Ik geloof niet dat ik zo’n inbreuk zou doen op het privéleven van mijn dochters. Ik denk, bij nader inzien, dat ik wel mee val.