Ik had me zo voorgenomen om in rap tempo de shortlist voor de Librisliteratuurprijs te lezen en het leek erg gladjes te gaan. Ik had er zelfs wel kans op dat ik het hele lijstje gelezen had, voordat de uitreiking van de prijs zou plaatsvinden. Dat ik dus voor mezelf een oordeel kan vellen voordat de ‘echte’ prijswinnaar bekend wordt gemaakt. Maar helaas, ik heb stagnatie. Dat komt door mijn vergaande somberheid. Dat combineert slecht met de roman van Jeroen Brouwers. Ik lees tegen de klippen op, maar dat boek is zo zwart, dat het mijn ziel nog meer verduistert dan hij al was. Ik ben halverwege het boek, maar kan maar een paar bladzijden lezen per keer. Het is een roman zo vergeven van de negativiteit dat ik het het liefste had dichtgeslagen. Maar dat kan ik niet doen want ik ben semiprofessioneel aan het lezen; ik heb mezelf het doel gesteld om, net als de afgelopen paar jaar, de shortlist van begin tot eind te lezen om vervolgens mijn oordeel over de boeken naast de uitslag van de officiële jury te leggen. En dat ga ik ook zeker doen. Maar die ‘Client E. Busken’…, dat valt echt niet mee. Dat terwijl het een relatief dun boekje is. Goed geschreven, ik kan niet anders zeggen, maar zo negatief; alleen maar observaties en elke observatie is negatief. De hoofdpersoon lijkt zo snel als maar mogelijk weg te willen van de wereld.

Op dit moment zou ik ook wel van de wereld af willen; in ieder geval van mijn werk. Het gaat niet goed. Een chronisch zwaar hoofd, een pijnlijk gespannen nek- en schouderspier en sombere en negatieve gedachten. Die gedachten kan ik maar moeilijk corrigeren. Dat ik bijvoorbeeld niets kan; dat ik de schaamte van mijn team ben; dat ik alles te langzaam doen en veel te veel fouten maak. Dat ik alles moet vragen en dat ik de antwoorden nauwelijks onthouden kan. Dat een antwoord op mijn vragen soms uren op zich laten wachten omdat iedereen genoeg van mij en mijn gevraag heeft. Dat ik voortdurend moet zoeken naar woorden om mij goed in het Engels uit te drukken en dat ik het daarom vaak maar laat zitten. Dat ik moet programmeren in een omgeving waar men zich niet aan de basisregels heeft gehouden en dat ik dus stomme oplossingen moet zoeken en vinden waarvan ik weet dat ze instabiel en foutgevoelig zijn. Dat ik eigenlijk helemaal niets anders meer doe dan programmeren. Programmeren heb ik in verband met T-shape weer zo’n beetje opgepakt; maar in dit team blijft er niets anders meer over… Ik ben een brok negativiteit; heb me ziekgemeld en weet niet meer hoe nu verder. Hoe kan het dat van de twaalf beoordelingen die ik tijdens mijn carrière hier in dit bedrijf heb gekregen er drie excellent waren en de anderen gewoon goed? Ik kan me nauwelijks herinneren dat ik ooit goed heb gefunctioneerd. Mijn herinneringen moeten verduisterd zijn… Ik functioneer nu helemaal niet meer en kan alleen maar hopen dat de laatste vier jaar van mijn werkende leven snel om zijn. Pensionering redt mij!

Terug naar die roman van Jeroen Brouwers. Hij heeft een slecht effect op mijn geestesgesteldheid. Nog even doorzetten. Als het echt niet gaat, dan sla ik het tijdelijk dicht en neem ik de roman van Mortier ter hand…Stagnatie; misschien moet ik er allemaal niet zo zwaar aan tillen…ik wou dat ik dat kon!