Dankzij Max Pam weet ik waar ik aan lijd; venustrafobie. Ik ben bang voor vrouwen. Alle vrouwen? Nee niet alle. Ik ben vooral bang voor vrouwen die ik aantrekkelijk vind. Zo is dat. En omdat ik veel vrouwen aantrekkelijk vind, hebben vrouwen niet veel van mij te vrezen. Tegenover een vrouw begin ik te stuntelen en te stotteren. Drempels worden ware barrières waar ik nauwelijks zonder struikelen overheen kom. Ik moet blozen en ik ga zweten.  Mijn verovering van Josien was een waar huzarenstukje, voor mijn doen. Hoewel…wie veroverde wie, eigenlijk? Daarom staat de hashtag #Ihave net zo ver van mij af als de planeet Venus; heel erg ver, dus.

Deze week was het helemaal raak met het publiek worden van allerhande seksuele intimidaties van machtige mannen ten opzichte van afhankelijke, mooie en talentvolle vrouwen. Machtige mannen eisten dat, van hen afhankelijke, vrouwen seksuele diensten verleenden. In ruil voor seks een carrière dingetje. Diensten die varieerden van toekijken als hij zich stond af te trekken (nogal kinky, vind ik…wie wil dat nou?) tot aan een stevig neukpartijtje. Een schande wordt er geroepen en #metoo wordt er getwitterd. Ik vind dat ‘namen en shamen’ een moeilijke kwestie. Ik heb het gevoel dat het van alle tijden is dat er mannen zijn die seksuele gunsten eisen van vrouwen die hogerop willen. Ik denk ook dat vrouwen een eigen keus hebben; ze kunnen het weigeren en dan elders een carrièrepad bewandelen of ze kunnen het wel doen. Maar zo simpel is het niet altijd. Ook docenten maken zich er schuldig aan. Dan wordt het best link, want dan spreek je over opleiding en niet over carrière. Zo is Jappe Claes negatief in het nieuws.

Jappe Claes ken ik wel. Een typische bijrolacteur. Bij het Nationale Toneel speelt hij doorgaans de rijke achteroom of de hondenuitlater of de butler. Nooit veel soeps; de man valt als acteur nauwelijks op. Als man valt hij wel degelijk op. Zijn uiterlijk… Ik ben misschien moeders mooiste niet, maar Jappe Claes is gewoon een lelijk, klein, opgeblazen mannetje. Opvallend vanwege zijn afstotende uiterlijk. Staan Jappe en ik naast elkaar voor de spiegel, dan vind ik mezelf best aardig. Wat voor macht kan een lelijke bijrolacteur hebben? In de praktijk heel veel. De man was docent aan de toneelacademie en daar intimideerde hij jonge, mooie en talentvolle actrices in spé. Ze moesten zijn geile lusten bevredigen om geen negatief studieadvies te krijgen. Een negatief advies betekent een bindend advies om onherroepelijk te stoppen met de opleiding. Exit Jappe dus. Eerst weg bij de toneelschool en daarna ook nog weg bij het Nationaal Toneel. Terecht. De toneelwereld verliest er niet veel aan, denk ik.

Dan kom ik weer bij mezelf terecht en mijn venustrafobie en machtige mannen die mooie vrouwen voor zich laten kruipen. Vrouwen die in ruil voor een gunst ver willen gaan. (Het zweet breekt me nu uit…hoe eerlijk moet ik zijn?) Zo’n man, was mijn natte droom. Wat had ik graag zo’n machtig, macho alfa-mannetje geweest waar al dat vrouwelijk schoons voor boog. Wat had deze stuntelende, stotterende, verlegen aan venustrafobie lijdende man graag Richard Gere geweest in de film ‘Pretty woman’. Misschien moet ik gaan twitteren met #WishIhad in plaats van #Ihave.

Jappe Claes mag overigens van mij een paar jaar brommen; het is heel erg verkeerd wat hij gedaan heeft; de maatschappij kan dat niet tolereren.