Vandaag zou mijn omaatje 106 jaar oud geworden zijn ware het niet dat de dood, na 93 jaar, van haar leven won. Mijn omaatje die twijfelde over het jodendom; of ze er nou wel of niet bij hoorde. Aan de ene kant was ze socialist en was godsdienst opium voor het volk… maar aan de andere kant was het achterlaten van haar culturele achtergrond weer een brug te ver. Ze koos voor een joodse man. Dat maakte haar leven extreem zwaar. Op de leeftijd dat mensen nu hun eerste huis in de Vinex wijk betrekken waar hun kindjes lekker kunnen buitenspelen, was oma van de ene op de andere dag weduwe en wees tegelijk geworden, was haar kind bij anderen ondergebracht en was ze dood behalve dat ze nog sterven moest. Had ze, net als haar zusje, voor een Nederlandse man gekozen, dan was haar veel bespaard gebleven. Dan waren ‘we’ een generatie eerder geassimileerd…
Assimilatie is het juiste antwoord op racisme. Omdat het vlees en de geest zwak zijn. Er hoeft maar niet iets te gebeuren of de vingertjes wijzen naar een minderheid. Wat dat betreft ben ik niet optimistisch; de mens leert bar weinig van de geschiedenis. Zie Wilders; niets geleerd van de geschiedenis. Assimileren is gewoon het beste wat je kunt doen; voor jou en je kinderen. Als je dat niet wilt, be my guest! Vrijheid blijheid. Maar wees je bewust van de risico’s. Ik hou van Ranomi Kromowidjojo met haar gebronsde huid, haar exotische ogen en haar zwarte krullen…maar met haar hoogblonde Groningse moeder en haar Surinaamse vader. Wat mij betreft de nieuwe Nederlandse!
Gisteren zomergasten met Abou Jahjah. Abou Jahjah en ik; we boteren niet. Dat kan ik zo wel zeggen. Hoewel sommige van zijn ideeën best aardig zijn, blijft hij toch de Arabische evenknie van Geert Wilders. De man denkt in wij en zij. Hij interpreteert gebeurtenissen op een eigen manier. Op een wijze waardoor zijn wij/zij denken bevestigd wordt. Twee fragmenten van gisteren zijn mij extra bijgebleven.
Eerste fragment: Na de aanslag op een joodse winkel in Parijs spreekt Netanyahu (in het gewone leven nou niet direct mijn vriend) de bange joodse gemeenschap in de Parijse synagoge toe. Netanyahu steekt de joodse gemeenschap een hart onder de riem. Als ze zich bedreigd voelen, of bang zijn; als ze veiligheid zoeken en niet gediscrimineerd willen worden, dan is elke jood welkom in Israël. Israël is een veilige haven voor joodse mensen. Dat is wat Netanyahu zei; niets meer en niets minder. Maar Abou Jahjah maakt er een zionistische oproep van om Palestijns gebied te koloniseren. Bizar. Zelfs als Thomas Erdbrink hem erop wijst dat er vast joodse mensen, uit angst, naar Israël willen vluchten, net zoals hij zelf vanuit Libanon vluchtte naar Brussel, wil Abou Jahjah daar niet aan; Israël is een zionistisch complot en daarmee uit!
Tweede fragment: Er blijkt een tas gestolen. De politie vindt drie Arabisch uitziende jongens waarvan waarschijnlijk één de dader is. De politie ondervraagt de jongens. Een volwassen Arabisch uitziende man haalt verhaal bij de politie (waarom? God mag het weten…). Handlangers van deze man omsingelen de politieagenten en vervolgens slaan ze erop los. Voor iedereen is het duidelijk dat dit gedrag tegen de politie ontoelaatbaar is behalve voor Aboe Jahjah. Hij heeft een heel verhaal over discriminatie en de politie en politici die de schuld hebben.
Ik heb Abou Jahjah aanvankelijk het voordeel van de twijfel gegeven en vrijwel de hele avond naar hem geluisterd. Maar de conclusie is dat zijn critici gelijk hebben; Abou Jahjah deugt niet.