Je grote liefde, je slimme en altijd vrolijke dochter van vijftien is voor de trein gestapt. Haar lichaam was nauwelijks nog te identificeren. Dat lijkt me één van de gezichten van de hel. Nauwelijks te bevatten voor een vader. Je stikt van verdriet. Alles verbleekt erbij. Gisteren zat deze muur van leed en verdriet en wanhoop tegenover Jeroen Pauw. Samen met zijn zoon die zijn vader heldhaftig overeind probeerde te houden en samen met Peter R. de Vries. De Vries stond hem bij maar gaf geen valse hoop. Ik bewonder Peter R. de Vries die eerlijk durfde te zijn en een smartlawine niet schuwde. Probeer maar eens eerlijk te zijn als je kunt vermoeden dat je er een ander mee breekt.

De vader van Dascha had een ideale verklaring en een gewenst scenario in zijn hoofd over de plotselinge dood van zijn dochtertje. Ik vraag me af, zou hem dat helpen. Zou het hem helpen als hij bewijzen kan dat zijn dochter, zonder dat ze het wist, drugs binnen had gekregen. Dat ze daarna verdwaasd door de stad liep en door een tragisch toeval niet in de tuin van een willekeurig huis terecht kwam, maar op het spoor vlakbij het station. Dat ze verwarde over het spoor wandelde in plaats van de spoorbaan snel over te steken. Zou het de vader helpen als hij dat kon bewijzen? Misschien kan je het beter verkroppen dan als het duidelijk wordt dat Dascha diepongelukkig was en dat ze uit pure wanhoop voor de trein was gesprongen. Ik weet het eigenlijk niet. Ik denk dat op dit moment helemaal niets helpt. Dat strijd helpt. En strijd voert hij. Strijd eigenlijk met niets, of…met zijn wanhoop.

Voorzichtig vroeg Jeroen Pauw aan Peter R. de Vries hoe groot de kans was dat ze werkelijk zelfmoord had gepleegd. De Vries vertelde dat het meestal zo was dat als een meisje van die leeftijd op die manier aan d’r einde komt, het vaak een gewenste dood was. De rillingen liepen over mijn rug. Ik zag de huivering door iedereen gaan. Maar ook herstel. Omdat het een nuchtere constatering was. Hoe kan je geloven dat jouw kind dood wil. Hoe kan je geloven dat jouw levensgenietster er zelf een einde aan gemaakt heeft. Dat kan je niet geloven, maar je wil het ook niet geloven. Maar soms moet je iets geloven.

Wellicht komt de waarheid nooit meer boven tafel. Die kans lijkt me trouwens erg groot. Dan moet de vader van Dascha dat aanvaarden. Wat een opgave!