Vriend Chi wilde fotograaf worden en de meisjes die hij voor zijn camera wist te krijgen, wilden steevast een paar foto’s in soft-focus. We hadden er nog over gediscussieerd, Chi en ik, over hoe je dat effect teweeg kon brengen. Ooit had ik gehoord dat je dan vaseline op de lens moest smeren. Leek me nogal een toestand. Je moest het dan gelijkmatig op de lens aanbrengen, dacht ik. Naar het midden van de lens moest de laag dan steeds dunner. En hoe kreeg je het spul na de fotosessie weer van je lens? Maar gelukkig las Chi alles wat los en vast zat over fotografie en wist hij dat er speciale soft-focus lenzen in de handel waren. Ik was best jaloers op Chi. Met zijn oosterse uiterlijk en zijn durf wist hij duizend keer meer te bereiken bij de meisjes dan ik. Met en zonder soft-focus lens.

Wij waren aan het zoeken naar waar we de rest van ons leven mee bezig wilden zijn, Chi en ik. Kunst stond in hoog aanzien. We lazen dat de stukken ervan afvlogen. Gek genoeg kan ik me heel veel Russische meesters herinneren en Couperus. Maar ook Jan Wolkers. We waren gek op Jan Wolkers. We herkenden in zijn romans dat ‘grote gevoel’ dat wij voelden. In zekere zin hoorde dat grote gevoel ook bij David Hamilton. We twijfelden; was hij nou een artistiek hoogtepunt of een geil oud mannetje dat lekkere meiden in hun blootje fotografeerde. Dat laatste verdrongen we want toen was het nog zo dat alles ‘moest kunnen’. De meiden waren gek op zijn foto’s en wij vonden die foto’s niet onaangenaam om naar te kijken. Bovendien konden we dat schaamteloos doen. Weliswaar stonden de meisjes in verleidelijke posities, maar het was toch echt bedoeld als kunst. In kunst mocht alles, vonden we. Meisjes waren er ook gek op. Ik denk dat ze in de foto’s van Hamilton hun ontluikende vrouwelijkheid herkenden, of zoiets. Je zou het eigenlijk aan de meisjes-fans van toen moeten vragen, want wat weet ik ervan?

Bij Tuschinsky kochten Chi en ik kaartjes voor de Hamilton film Bilitis. We waren heel erg benieuwd naar deze vooral esthetische film over meisjes die verlangden naar het leven als volwassen vrouw en daarmee naar de liefde. Met onze kaartjes tevreden in de hand hoorden wij wat de volgende man bestelde aan het loket: ‘Twee kaartjes voor billetjes’. Wij voelde ons geschokt.

Vandaag komt het nieuws naar buiten dat David Hamilton zelfmoord heeft gepleegd. In eerste instantie een gek idee; de man was boven de tachtig. Zolang zou het niet meer duren voordat hij vanzelf de geest zou geven. Maar ik lees wat er speelde en daarom begrijp ik zijn zelfmoord wel. Moest destijds ‘alles kunnen’; we zijn nu in de nieuwe kuisheid aangeland. Maar ook zijn er wat schellen van onze ogen gevallen. David Hamilton verzamelde rond zich een snoepdoos van jonge pubermeisjes. Dachten wij in zachte romantische beelden, Hamilton zelf dacht aan de snoepjes. Die wijde hij met veel enthousiasme in de liefde in. Dat begint nu naar buiten te sijpelen. Hamilton wilde de maatschappelijke reuring die de onthullingen teweeg zouden brengen niet meer meemaken. Ik denk dat ik in zijn positie hetzelfde had gedaan. Dan heb ik het over de zelfmoord. Niet over de seks. Van meisjes van dertien blijf je als volwassen kerel af.