Ik lees niet meer. Verschrikkelijk. Ik kan me nauwelijks meer concentreren op een boek. Tot voor kort dacht ik dat het aan de boeken lag, maar nu begin ik er anders over te denken: Het ligt aan mij. Ik heb inmiddels vier boeken gekocht en heb in alle vier tot bladzijde vijftig gelezen. En toen was ik de draad kwijt. Rampzalig! Sinds de vakantie. Toen las ik nog volop. Daarna is mijn leeswereld ingestort. Het moet dus wel met de vakantie te maken hebben.

Ik kan me van vorig jaar, na de vakantie, ook een enorme dip herinneren. Die was toen te verklaren. We hadden onze tent opgezet in Lorch. Op een heerlijke camping langs de Rijn. Zonder meer het meest romantische stukje Rijn dat er bestaat. Slingerend vindt ze haar weg door de bergen en bij elke bocht een kasteel hoog op de rotsen. Kleine plaatsjes langs de oever waar de grote romantische dichters en componisten hebben rondgedoold. Het weer was fantastisch. Behoorlijk warm, maar niet zo warm dat je niets meer kon doen. We vierden ons laatste stukje vakantie. In tegenstelling tot menig jaar daarvoor probeerde ik de tijd niet stil te zetten om de vakantie te rekken. Het einde van de vakantie zag ik met vertrouwen tegemoet. Ik had een leuke baan en ik verheugde me er weer op terwijl ik tegelijkertijd zat te genieten van het laatste stukje vakantie. (Wat ik toen niet wist was dat psychopatische manager S. op dat moment rampspoed voorbereidde die mij compleet onderuit zou halen. Gelukkig wist ik dat niet. Daardoor was die vakantie echt een gelukkige vakantie)

Daar in Lorch las ik de roman ‘Het woud der verwachting’ van Hella S. Haasse. Een hele oude roman. Geschreven in een tijd dat ik nog niet geboren was. Een hele erge dikke roman ook. Die roman greep mij aan. Laat ik het maar zeggen waar het op staat; die roman greep me bij de strot. Ik las en ik las. Ik besefte dat ik één van de hoogtepunten uit de Nederlandse literatuur zat te lezen. Onbegrijpelijk dat Hella S. Haasse niet steeds in het rijtje van de grote drie werd genoemd. Grote drie…aan me neus. Die bestaan natuurlijk helemaal niet. Van Gerard Reve en Harry Mulisch zal niet veel overblijven na verloop van tijd. ‘De avonden’, misschien, of ‘De ontdekking van de hemel’. Van Hermans allicht wat meer. Maar waarom zit Jan Wolkers er niet bij? ‘Turks Fruit’ zal nog wel een tijd gelezen worden ook al heb ik een soort demasqué ervaren. En Hugo Claus…’Vrijdag’, een van de mooiste toneelstukken ooit geschreven. En niet te vergeten Hella S. Haasse. Van de generatie die de oorlog bewust heeft meegemaakt zijn dat toch echt wel de groten. Maar ook ik dreig Hella S. Haasse makkelijk te vergeten. Maar die roman ‘Het woud der verwachtingen’ vond ik fantastisch. Ik was er compleet stil van toen ik het uit had.

Thuisgekomen wilde ik de draad weer oppakken, maar elke roman die ik ter hand nam stond in de schaduw van Hella Haasse d’r roman. Niets kon me meer boeien. Nadat manager S. me in een diep dal gooide waar ik maar moeilijk uitkwam, begon ik weer te lezen. Daarom begrijp ik mijn lees-dip van nu niet. Ik heb geen boek gelezen waar ik heel erg door geraakt werd. Veel matige romans. Manager S. lijkt, godzijdank, door zijn hoeven gezakt en maakt de pleiterik naar Zwolle. Waar heb ik dan last van?