Het is koud buiten. Eigenlijk heb ik geen zin meer om naar buiten te gaan als het al donker is. Als ik begin met werken is het net licht geworden en als ik stop met werken is de zon al onder. Ik zou minstens een rondje moeten fietsen. Maar ik doe het niet. Dat is verschrikkelijk slecht voor me want dat betekent dat ik helemaal geen lichaamsbeweging meer heb. Maar het kan me niet schelen. Voor de vorm controleer ik dagelijks mijn glucosewaarden. Dankzij een sloot insuline hou ik de boel op pijl. Bijna alle pogingen om met een streng dieet de boel op orde te houden daar binnen in mijn lichaam, heb ik opgegeven. Geen zin in. De lol in mijn leven is eigenlijk wel voor een heel groot deel verdwenen. Het is somberheid troef. En ik geef het de regering te doen. We zitten in een serieuze crisis en welke maatregel kan je wel en welke maatregel kan je niet nemen? Ik sta niet voor dergelijke beslissingen…ik onderga ze. En het gaat me niet goed af, moet ik zeggen. Ik verlang zo verschrikkelijk naar leuke dingen! Thuiswerken de hele dag en ’s avonds kijken naar de rellen (die ik al helemaal niet wil) en horen dat de levering van alle vaccins moeizaam gaat…het gaat me allemaal niet in de koude kleren zitten. Dat je niet naar buiten wil, is één ding; dat je niet naar buiten mag, een ander… Het versterkt bij mij het gevoel dat ik opgesloten zit in mijn eigen somberte.
Goed, die avondklok. De regering heeft hem ingesteld. Iedereen voelde dat het een foute beslissing was. Bij deze beslissing had het ‘gevoel’ doorslaggevend moeten zijn en niet de wetenschappelijke onderbouwing, denk ik. Het is best gevaarlijk om over het leed van opgehokte jongens te praten en hun neiging om te rellen want dan zie je de commentaren al komen: ’Denk je dat meiden het minder zwaar hebben?’ Ik denk niet, ik constateer dat vooral jongens rellen en meisjes netjes thuis blijven. Ik denk dat het leed onder jongens tussen de vijftien en de vijfentwintig ongekend groot is. Kijk ik naar mezelf destijds in die periode van mijn leven, dan zou ik, vrees ik, onder de huidige omstandigheden, aan de rand van de complete waanzin staan. Eerlijk gezegd zou ik niet gaan rellen maar het meer op mezelf botvieren. De wereld zou er voor mij nog heel veel zwarter uitzien dan het nu voor mij is. Het idee dat ik niet meer lekker op stap kan, niet meer het leven vieren, geen mensen ontmoeten, niet meer kan genieten van alles wat het leven de moeite waard maakt…ik had het niet kunnen verdragen. Ik heb het er nu al moeilijk mee, laat staan toen ik achttien was.
Ik ben helemaal niet voor rellen, maar de avondklok is een absoluut verkeerde beslissing. Om zo’n maatregel te nemen moet de hele bevolking de urgentie kunnen voelen en dat gaat niet op rationele gronden. Sterker nog,; de infectiecijfers zien er juist gunstig uit… Pas als we zien dat mensen als ratten stikken omdat er niemand meer opgenomen kan worden…Als er ziekenauto’s in de rij staan die hun patiënten niet meer kwijt kunnen…Pas dan kan je gaan denken aan een avondklok.
Opheffen van de avondklok zal de rellen niet meer op laten houden, vrees ik; eindelijk giert de adrenaline weer eens door ’s jongens aderen; dat laat je je als jongen niet zo makkelijk meer afpakken.