Ik ben weer forens geworden. Nee, dat vind ik niet leuk. Ik heb jarenlang moeten reizen om op mijn werk te komen. Ben een echte leaseautoman geweest. Ik moest daar eerst nog naartoe groeien. Ik kreeg een baan waarin ik door het arbeidsbureau gedwongen was. Ik had geen idee over de waarde van wat ik kon voor een bedrijf. Ik had me koud ingeschreven bij het arbeidsbureau of zij kwamen op de proppen. Jong als ik was had ik geen idee dat ik best verder mocht kijken of dat ik ook best mocht solliciteren naar hele andere banen. En zo kwam ik terecht bij mijn eerste forenzenbaan. Elke dag op en neer naar Zoetermeer. Doorgaans met de trein en soms, als het niet anders kon, met de auto. Al mijn reiskosten moest ik voorschieten en als ik met de auto ging dan kreeg ik maar een fractie terug van wat ik aan benzinekosten gemaakt had. Ik begreep eigenlijk nog helemaal niets van geld verdienen. Wat ik in Zoetermeer wel leerde was dat ik een heleboel collega’s had die op dezelfde basis gedetacheerd waren bij dat semi-overheidsbedrijf. Alleen hun reiskosten…dat ging dus heel erg anders. Mijn gedetacheerde collega’s hadden stuk voor stuk de beschikking over een leaseauto. Ik niet. Ik dacht dat dat helemaal niet voor mij weggelegd was. Een leasebak. Ikke…? Ja, ik. En zo werd ik dus hartstikke ontevreden en solliciteerde ik bij een paar detacheringsbureau’s. Allemaal wilde ze me graag in dienst nemen. Onbegrijpelijk. Ze deden stuk voor stuk hun best om mij binnen te halen. En ik kreeg er een auto bij!

En zo werd ik in mijn eigen stad gedetacheerd en had een auto tot mijn beschikking terwijl ik geeneens hoefde te reizen. Heel erg apart. Op de veelvuldige gezellige avonden die voor ons, personeel, georganiseerd werd, hadden we het onderling eigenlijk alleen maar over…auto’s. Wat de ene voor voordelen had boven de andere. Een leaseauto terwijl ik helemaal niet hoefde te forenzen. In de weekends reed ik met de mijnen het hele land door en als het even meezat, pikte ik ook wat buitenland mee. Allemaal gratis. En dat ik het milieu aan het vervuilen was, acht, dat wist ik wel, maar stond er echt niet bij stil. Maar helaas, er kwam een crisis en hup, deze jongen werd ontslagen. Moest ik ook mijn auto inleveren. Op de een of andere manier was mijn ontslag bitter – want wie wordt nou graag ontslagen? – maar ook een schot in de roos want op het moment dat mijn ontslag definitief rond was en er een fiks bedrag werd uitgekeerd, werd ik elders aangenomen. Ik liet mijn nieuwe leaseauto bezorgen op de plek en het uur dat ik mijn oude moest inleveren. Zo werd mij een ritje met het openbaar vervoer bespaard. Aan de andere kant was het nu wel uit met wel een leaseauto en toch niet reizen. Ik reed de volgende vier jaar dagelijks naar Gouda heen en terug en daarna nog drie jaar van en naar Woerden. En toen had ik er helemaal genoeg van van al dat gereis.

Dus ging ik alleen nog maar solliciteren op banen in mijn eigen stadje. Ik wilde FIETSEN. Elke dag op de fiets naar mijn werk. Omdat ik een beroep heb dat vrij makkelijk in de markt ligt, duurde het niet lang voordat ik een nieuwe baan had. In Amsterdam. Te bereiken op de fiets. En elke dag reed ik op de fiets naar mijn werk. Maar helaas, mijn bedrijf bleek een kleine vis – hoewel ik nog nooit bij zo’n groot bedrijf gewerkt had – en mijn kleine vis werd overgenomen door een grotere vis en die grotere vis zetelt in een andere grote stad… En dus heb ik nu van mijn nieuwe baas een OV- businesskaart gekregen. Met het openbaar vervoer kan ik het hele land door. Gratis en voor niets. Voorlopig is dat het enige voordeel, want jemig wat mis ik nu dat lekkere stuk fietsen naar mijn werk.