De omslag in de publieke opinie met betrekking tot Israël kwam na de Jom Kipoer-oorlog. Ik heb het voor mijn ogen zien gebeuren. De oorlog was nog niet afgelopen of de Arabische staten draaiden massaal de oliekraan dicht. We kregen autoloze zondagen en de prijs van benzine ging als een raket omhoog. De Arabische landen straften ons omdat we politiek achter Israël stonden. Vanaf dat moment in de begin jaren zeventig van de vorige eeuw, draaide alles om en werden de Palestijnen de verdrukten en Israël de grote boosdoener. Onze liefde voor Israël gaat door de benzinetank. Sindsdien zijn de Palestijnen de David geworden die het slechts bewapend met een slinger, moet opnemen tegen de zwaarbewapende Goliath. De massale instroom van mensen met een Arabische culturele achtergrond in Nederland versterkte hier de anti-Israël houding nog eens extra. De publieke opinie is nu massaal achter de Palestijnen gaan staan en zien Israël als het grote kwaad. Tegelijkertijd worden joden in Nederland vereenzelvigd met de staat Israël en is het antisemitisme in Nederland terug van weggeweest. Openlijk wordt aan de rechtmatigheid van de staat Israël getwijfeld en is het voor joden haast onmogelijk om als jood herkenbaar over straat te lopen zonder her en der agressie op te roepen. Ik ben zo blij dat mijn oma dit niet meer hoeft mee te maken…

Gisteren werd het zeventig jarig bestaan van de staat Israël gevierd met een allerminst vreedzaam protest. Dat protest was door Hamas georganiseerd. “Bestorm de grenshekken en verover terug wat je (in 1948, NB!!)  hebt verloren.” Dat was de bedoeling. Daarom verspreidde Israël pamfletten dat ze niet zouden tolereren als mensen te dicht bij de grens kwamen of iets zouden doen met de hekken aan de grens. De roep van Hamas was niet vreedzaam. Massaal trokken de Palestijnen naar de grens. Opgehitst door Hamas. Opgehitste mensen, daarvan wil je niet dat ze over de grens komen. Die zullen rovend en plunderend en verkrachtend rondtrekken. Mensen met een zwaar opgeklopt vijandbeeld wil je niet in de straten van je dorpen hebben. Die wil je weghouden van datgene dat je beschermen moet. Dat wist Hamas ook wel. Maar daarom hitsten ze de mensen nog verder op. Zodat Israël geen andere keuze had dan zwaar geweld gebruiken. Op ons journaal interviews met Palestijnen en hoe verschrikkelijk ze door de booswicht Israël, en de joden in z’n algemeenheid, behandeld waren. Over de fanatieke Hamasbeweging nauwelijks een woord.

Israël is de plek waar joden zich kunnen verdedigen en waar ze ook niet meer wegkunnen. Dat weet Hamas en dat weet Al Fatah en dat weet Iran en dat weet Assad. Toch willen ze niets anders dan de situatie van voor 1948 herstellen en houden ze dat idee bij de bevolking graag levend. Zolang ze dat doen is vrede met Israël onmogelijk.

Ik verlang zo verschrikkelijk terug naar de tijd dat we met z’n allen zagen dat Israël een klein landje was omringd door vijandelijke Arabische staten. Naar de tijd dat schoolverlaters als vrijwilliger naar Israël gingen om daar te helpen bij het opbouwen van het land. Ik verlang daar zo naar terug!