Drie jaar geleden begon ik met schrijven. Dagelijks een column. Om te oefenen had ik de eerste maand een vast onderwerp. Ik besprak in mijn column een schilderij dat me op de een of andere manier geraakt had. Ik zocht er wat dingen over op en reflecteerde op de betekenis die het werk op mij had. Dat schrijven ging mij gemakkelijk af en na die maand wilde ik vrij schrijven. Dus werd het een dagelijkse column over wat me ook maar voor de voeten kwam. Soms over mijn eigen verleden, soms over de huidige politiek en soms over eten. Ik ontdekte hoe leuk het is om even helemaal op te gaan in je inspiratie en even weg te zijn van de dagelijkse beslommeringen. Bovendien bleek het voor mij helemaal niet verkeerd om mijn meningen eens een keertje duidelijk te formuleren om mijn mening van argumenten te voorzien. Had ik dan altijd gelijk? Nee hoor, soms bleek mijn mening op drijfzand gebouwd en waren mijn argumenten helemaal niet valide. Maar dat was voor mij niet zo belangrijk. Vaak kwamen mijn columns ook voort uit boosheid.
Op een goede, of kwade dag, kwam er een beetje de klad in, in dat schrijven. Dan zei Sylvana Simons bijvoorbeeld iets dat mij niet zinde en dan begon ik te schrijven. Maar na één alinea hield ik dan maar weer op. Die ene alinea had ik feitelijk al een keer geschreven. Die mening had ik al een keer verkondigd. Niets zo saai als twee keer dezelfde mening verkondigen zonder daar dan iets bijzonders van te maken. Maar bijzonder was het niet en de mening had ik al met mijzelf en een handvol anderen gedeeld. En zo kwam ik langzamerhand in een ware schrijverscrisis terecht. Ik wil het geen schrijversblock noemen, want als vanouds kwamen de woorden vlot op papier. Maar ik verveelde me met mezelf. Ik wist het al wel. Ik had het al gehoord van mezelf. Weer zo’n stukje over zelfverheerlijkende, en zelfgekozen slachtofferschap van Gloria Wekker. Ik kreeg er zo genoeg van! Steeds maar weer hetzelfde…
Vandaag vroeg ik me af of ik enige was met zo’n probleem. Dat akelige gevoel dat je niet meer verder komt en dat wat je zegt een herhaling is van datgene wat je gisteren zei. Op het moment dat ik me dat afvroeg, kreeg ik meteen het antwoord. Geert Wilders. Wat heeft die man ons nou nog te vertellen. We weten het al. Het is niet alleen dat we al weten wat hij te zeggen heeft, we wisten het ook al. De man is één grote herhaling van zetten. Omdat hij geen enkele mogelijkheid heeft om zichzelf te vernieuwen, verliest hij met de dag meer aanhang. Niets is meer schokkend, niets is meer nieuw wat er uit zijn mond komt. Sterker nog, als de man zijn mond opendoet, weet je al wat eruit gaat komen. Niet alleen de woorden zijn een herhaling van zetten, maar ook zijn handelen. De man staat voor de tweede maal terecht voor een uitspraak die geen mens meer kan schokken; eigenlijk een heel zielige uitspraak die lang lang geleden stof deed opwaaien. Wat deed meneer Wilders op de eerste dag van het hoger beroep proces; de rechters ongeschikt verklaren. Wat deed meneer Wilders op de eerste dag van de oorspronkelijke rechtzaak; de rechters ongeschikt verklaren. Wat verschrikkelijk saai! Bij Wilders begin ik zo langzamerhand dat ‘Groundhog day’ gevoel te krijgen…