Ik ben vader van drie zoons. Ze zijn nu volwassen. De rust is in hun hoofd weergekeerd. Na een stormachtige periode waarin hun brein nog niet volgroeid was maar ze het uiterlijk van een volwassene hadden, is het tij nu gekeerd; hun brein is nu net zo volwassen als hun lichaam. In die periode van onevenwichtigheid maakte ik me best zorgen over wat ik zag. Ze kunnen zichzelf zoveel schade aanrichten. En…niet alleen zichzelf. Datgene wat ik ontdekte over wat ze uitspookten was maar het topje van de ijsberg. Ik herinnerde me mijn eigen pubertijd en in die periode had ik niet de neiging om ook maar iets aan mijn ouders te vertellen. Ik deed domme dingen waar ik achteraf spijt van had. Mijn jongens deden dingen waar ze achteraf spijt van hadden. Het is klaar. Het is over. We gaan door met ons leven. Volwassen en groot geworden. Ik geloof dat mijn zonen redelijk ongeschonden door hun pubertijd gekomen zijn.
Sommige kinderen maken in deze periode vol opstandige onvolwassenheid in hun leven keuzes die niet meer zomaar teruggedraaid kunnen worden. Ze doen dingen die echt erg zijn. Ze roven of breken in of erger nog. Of ze denken juist goed te doen en belanden daardoor in een onmogelijke situatie. Daarom zat ik gisteren aan de buis gekluisterd bij de film ‘De verloren kinderen van het kalifaat’ van Sinan Can. In zekere zin kinderen die met het paradijs voor ogen de meest stomme beslissing namen. In deze film reist de journalist samen met vader Houssein naar de puinhopen in Syrië. De kinderen van Houssein zijn beide in het kalifaat terechtgekomen. Ook zijn ex-vrouw. Zoon Ilyas is omgekomen, maar dochter en ex-vrouw leven nog en zitten gevangen in een Koerdisch gevangenenkamp. Dochter reisde destijds haar liefde achterna en kreeg twee dochtertjes in het gedroomde avondland. Maar ook haar geliefde stierf in de strijd tegen de Koerden. Aldus hebben alleen de vrouwen van Houssein het overleefd.
Samen met Houssein gaat Sinan Can op weg om de vrouwen te vinden. De wanhoop van Houssein voel ik tot in mijn botten want je kinderen zijn niet zomaar mensen. Je kinderen zijn een deel van jezelf. Als het met hen niet goed gaat, dan gaat het met jou niet goed. Hoewel mijn mannen redelijk op hun pootjes terecht kwamen, geldt dat voor de kinderen van Houssein niet. De één kwam om en de ander werd moeder van twee kinderen en zit met de kinderen gevangen ergens in Syrië. Hoe rampzalig kan je het treffen in je leven? De foute keuze van dochter en ex-vrouw en zoon of de omstandigheden die geleid hebben tot die vreselijke situatie doen er eigenlijk niet meer toe; hoe kom je als vader en grootvader verder. Dat is de vraag. In Housseins schoenen zou ik het niet weten. Toch wordt er even wat duidelijk over wat de keus om uit te reizen een zetje heeft gegeven. Als vader dochter verwijt dat ze met haar keuze hun gezin uit elkaar liet vallen antwoordt de dochter dat het gezin al uit elkaar gevallen was. Dat was, denk ik, niet voor onze oren bedoeld. Tijdens de ontmoeting tussen dochter en vader had ik toch al een beetje het gevoel dat ik er als kijker niet bij hoorde.
Wat destijds ook de overwegingen waren om te gaan, het blijven mensen die met een onvolwassen brein een totaal verkeerde keuze hebben gemaakt. Het enige wat Houssein kan doen is tegen wil en dank beweren dat alles goed komt. Ik hoop het voor hem want Houssein verdient het. Iedereen verdient het. Ik vind dat Nederland haar eigen burgers moet terughalen en ze hier moeten berechten. Het slaat nergens op om de moe gevochten en straatarme Koerden op te laten draaien voor onze foute burgers. Doe wat, Nederland!