Wat betreft mijn studie had ik er het bijltje bij neergegooid. Jonge vader van drie zoontjes waarvan één nog in de wieg. Geen studie afgemaakt. Wat kon ik kiezen? Bij een polikliniek werd ik coördinator van het secretariaat. Eventjes dacht ik dat het heel wat was, maar al snel drong de waarheid door; ik was oppersecretaresse, maar dan de mannelijke variant. Secretaris? Nee, zo zou je me niet kunnen noemen. Veel verdiende ik er niet mee, maar genoeg voor ons om van te leven. Omdat ik de coördinator was, werkten er drie dames ‘onder’ mij. Ik was iets als een soort baasje. Op een dag zou één van mijn ‘ondergeschikten’ van uitzendkracht, vaste kracht worden. Haar werd een aanbod gedaan. Dat aanbod wees ze resoluut van de hand. Ze vertelde voor welk salaris ze wel aangenomen wilde worden. Dat was dus zo’n beetje een derde hoger dan het salaris dat ik verdiende. Mijn baas ging gretig in op haar eis. Sindsdien werkte ik daar niet meer lekker. Ik voelde me zwaar onderbetaald.

Daarom, topbaas van de ING, ik kan met je meevoelen. Voor jou is het niet zo dat je in een hoekje achter de balie van het secretariaat, te midden van telefonisten, te horen krijgt wat voor salaris je collega topbaas van een andere bank, krijgt, nee, jij kan het overal lezen. Er worden in diverse tijdschriften lijstjes gemaakt van de meest verdienende topbazen. Gold het voor mij dat mijn salaris als een afspiegeling van mijn succes voelde, voor jou geldt dat natuurlijk net zo hard. Een topbaas die drie miljoen verdient is stukken succesvoller dan een baas die maar twee miljoen verdient. Dat voelt klote. Ik kan dat weten want ik heb er zelf mee gezeten. Ik denk dat iedereen dat kan weten want ik denk dat iedereen wel eens in de situatie terecht is gekomen dat hij veel verantwoordelijker, veel specialistischer en gewild werk deed dan een ander, maar er toch minder voor betaald kreeg. Dat hoefde helemaal niet zo te zijn, maar het voelt ondergewaardeerd. Dat is niet leuk. Dat onrechtvaardigheidsgevoel…dat gaat je aardig opspelen.

Ik denk dat topbaas ING zag dat relatief kleine bedrijfjes mensen aan de top hadden die veel en veel meer verdiende dan hij. Hij zal zich aardig bekocht hebben gevoeld. Om geld gaat het niet. Het gaat om waardering en prestige. En daar kan ik een beetje inkomen. Ik denk dat hij zich over dat gevoel heel hard heen had moeten moet zetten. Wat de topbankbaas zich kennelijk niet realiseert is dat hij op geen enkele manier vergeleken kan worden met topbazen van andere bedrijven. De meeste bedrijven hebben een ondernemersrisico; als de klanten een goedkopere, mooiere, betere leverancier vinden, dan is het met je gedaan. Dan ga je als bedrijf failliet. Dat risico loop je als ING niet want dreig je failliet te gaan, dan betalen we met z’n allen de verliezen om jouw bedrijf op de been te houden. Bij een bank als de ING hebben de klanten voor de winsten gezorgd en betalen ze ook de verliezen. De ING vaart altijd wel, wat er ook gebeurd. Als je als bestuurders dát niet ziet en er blijk van geeft geen enkele feeling te hebben met de maatschappij waarin je functioneert, dan vraag ik me af wat je daar aan de top doet; dan hoor je daar niet thuis. Als topbestuurders had je moeten weten wat een salarisverhoging van 50% doet. In de maatschappij en in de politiek. De topman van de ING moet daarom snel vervangen en de raad van commissarissen moet aftreden; ze hebben gigantisch gefaald.

Triodos, dus; dat wordt mijn bank.