Sinds mijn geliefde een hetze over zich heen kreeg, ben ik bang voor alles wat daarop lijkt. Daarom probeer ik me zo lang mogelijk afzijdig te houden als er iemand publiekelijk veroordeeld wordt. Dat valt soms niet mee omdat een hetze overal doorgaat en overal doordringt. Ik vind dat een hetze de hoogste sociale straf is voor iets waarvan niemand weet of het werkelijk zo is. Publiek veroordeeld worden betekent dat je uitgesloten wordt van alles en iedereen, dat iedereen je met de nek aankijkt en dat het onmogelijk is om je te verdedigen. Zo werd het mijn geliefde fataal dat ze een leerkracht aan de kant zette die duidelijk grensoverschrijdend gedrag met kinderen vertoonde. Dat moeten die ouders toch enorm hebben gewaardeerd? Nou nee dus, want een pedo is geen vies mannetje met ‘pedo’ op zijn voorhoofd getatoeëerd; gevaarlijke pedo’s likken zich in bij de ouders om daarna vrij spel te hebben met de kinderen. Omdat de schoft een goede vriend van je ouders is, ben je als kind vogelvrij; dat is het gevolg. Nabokov heeft het helemaal perfect beschreven in Lolita; trouw met de moeder om de dochter te krijgen! Dus zat het ongedierte tijdens haastig georganiseerde ouderavonden mijn geliefde van van alles te beschuldigen terwijl zij zich niet kon verdedigen want…wat is precies grensoverschrijdend gedrag en hoe bewijs je dat? We weten allemaal het antwoord, maar we weten ook dat harde beschuldigingen niet kunnen zolang er geen bewijs is. Daar kon ze dus helemaal niet mee aankomen. Aan de andere kant wil je als schooldirecteur geen risico lopen. Gelukkig was de man ook nog een beroerde leerkracht… Maar zo geliefd bij de meute dat mijn Josien het moest ontgelden. Een drama dat maandenlang duurde. Zieke ouders zette zelfs hun kinderen in om de uitsluiting compleet te maken. En dan worden er ook meteen oude rekeningen vereffend; dat kan je je wel voorstellen.
Bij een publieke veroordeling ben ik extra op mijn qui-vive omdat ik gezien heb wat dat met een mens doet. De hetze is altijd onterecht en de aanleiding van de hetze kent veel meer nuances en gezichtspunten dan wat er zo hard geschreeuwd wordt.
Een paar maanden geleden kreeg Saadia Ait-Taleb strafontslag van de doodzieke burgemeester Van der Laan. Dat was aanleiding voor een ongekende hetze tegen de vrouw. Juist omdat Van der Laan haar zo beschuldigde, had ik erg veel moeite om mijn hoofd koel te houden en niet mee te gaan in de stroom van beschuldigingen en verdachtmakingen. Ik heb wel over haar geschreven in die tijd. Maar mild, gelukkig, en met heel veel slagen om de arm. Ik wist eigenlijk niets en had alles van horen zeggen terwijl de sfeer tegen haar was en al behoorlijk vergiftigd. Ik vroeg me af of de gemeente niet zelf de grote boosdoener was; Saadia Ait-Taleb leek in mijn ogen, compleet niet toegerust voor zo’n zware baan. En daar sta ik nog steeds wel achter. Saadia was programmamanager en dat is een onberoep. Een beroep waar geen mens voor toegerust is (daar kom ik vast later nog eens op terug!). In dit geval nam de nagenoeg heilig verklaarde Van der Laan geen verantwoordelijkheid en stortte alle shit op Saadia Ait-Taleb. Onterecht! Want een hetze is altijd onterecht.
Vandaag in het Parool het verhaal vanuit haar perspectief. Heel erg aannemelijk wat ze vertelt. Niet dat ik haar zomaar vertrouw, maar ik vertrouw zeker geen hetzes.